اون زمان که سفیر می‌رفتم، یه دختره تو کلاسم بود که اعتقاد داشت که «من فمینیستم، ولی قبول کن که پسرا از دخترا باهوشترند» یا مثلاً می‌گفت «معلمای مرد قطعا از معلمای زن بهترند» و حتی این در حالیه که ما دو ترم با هم بودیم که استاد یکیش زن، و استاد ترم بعدیش مرد بود و همه قبول داشتند که استاد اولیمون رو نمی‌شه حتی با استاد دومیمون مقایسه کرد.
ینی انقدر عجیب بود که من حتی با یادآوریش حرص نمی‌خورم؛ فقط حیرت می‌کنم.
وقتی تو رو دارم، کتاب‌های پاییزیم رو دارم، آهنگای پاییزیم رو، سریال‌های خیلی خیلی خوبم رو و آدمای دوست‌داشتنی‌م رو
چه دلیلی می‌تونه داشته باشه که انقدر حس کنم آدمیم که یه شکست خیلی بزرگ خورده، و بعدش مجبوره ساعت‌ها تو خیابون زیر بارون شدید راه بره و از خودش و زندگیش متنفر باشه؟
من به یوتیوب‌یوزرایی که می‌بینم، خیلی راحت اعتماد می‌کنم. منظورم اونایین که یوتیوب براشون حکم تلگرام برای من رو داره. نه صرفا این که هر از گاهی بری یه چیزی ببینی توش. دلیلش هم مشخص نیست دقیقا. ولی می‌دونم اعتماد بی موردی نیست.
به همون اندازه، به دوره‌هایی که نمی‌تونم توشون بنویسم، بی‌اعتمادم.نوشتن برام بخشی از احساس کردنه. اگه نتونم بنویسم در نهایت کل چیزی که در میاد فرو می‌پاشد. دوست دارم بنویسم و نمی‌تونم.
بنویسم که این‌جا خیلی بارون میاد و امشب با پگاه رفتم تو بارون و محوطه رو دور زدیم.
یا این که دارم تلاش می‌کنم دوباره دنیا رو بشناسم. مثلاً امروز پاپ کره‌ای گوش دادم یا مثلا، به اصرار پگاه، یه ویدئو از نیکی میناژ دیدم یا کشک بادمجون خوردم و به این نتیجه رسیدم که در همه‌ی موارد حق با خود قبلیم بوده. و پگاه کاملا چرت می‌گه.
این که فهمیدم قهوه میوه‌اس.
این که یه هم‌اتاقی دیگه (جز پگاه) دارم که دقیقا کل مدت خوابه و تازه سال پنجمه. در نتیجه منم دلم می‌خواد سال پنجم باشم و کل مدت بخوابم و آشفتگی‌های شبانگاهی نگیرم و هی فک نکنم که چی کار کنم.
این که دلم برای تلویزیون و مبل تنگ شده.
این که هر شب، هر شب و هر شب فک می‌کنم که دلم عمیقا یه چیزی می‌خواد، یه جای دیگه. هیچوقت پیداش نمی‌کنم. امروز صبح هاگوارتز بود. دیروز یه جای دیگه و چند روز پیش یه جای دیگه.
این که دوست ندارم بخوابم. چون می‌دونم نباید این جا باشم هر چند که این جا رو دوست دارم. نه دقیقا این که نباید این جا باشم؛ که باید یه کار خیلی مهمی رو انجام بدم و نمی‌دونم چی.
این که امروز هوا خیلی خوب بود و گنجشکا تو بالکنمون بودند و من، صرفا از حجم زیبایی این روز جمعه گیج شده بودم.
سر این جریانات کنکور و اینا خیلی با تلفن با افراد مختلف حرف زدم که «ممنون، مرسی، لطف دارید» و از یه جایی به بعد، مامان بابام شاکی شدند که چرا من انقدر هیچی از روابط عمومی نمی‌فهمم. چرا تعارف نمی‌کنم. چرا فلان. چرا بیسار.
می‌دونی، این منو حیرت‌زده می‌کنه که چرا در حالی که من فرزند خوب و حتی خیلی خوبی ام و سر و کارم به زندان و مواد مخدر و اینا نیفتاده و ولگردی هام و از مدرسه زدن‌هام هم بسیار خفیف و حتی قابل نادیده‌گرفتنه پس چرا والدینم نباید ذره‌ای تلاش کنند که منو بفهمند؟ ینی واقعا، غر نمی‌زنم، بیشتر برام واقعا سواله.
بابام می‌گه خودمو می‌گیرم. اولین سوال که به ذهن آدم خطور می‌کنه اینه که دقیقا چرا؟ واسه این که موسیقی شگفت‌انگیز رو به خاطر مدرسه ول کردم؟ به خاطر این که شجاع نیستم؟ به خاطر تمام نقص‌هایی که هر روز جلوی چشمه؟ و دومین سوال اینه که بعد از این همه (هیجده سال منهای سه هفته این حدودا) هنوز متوجه نشده که من کلا تعارف نمی‌کنم؟ و این به خاطر این نیست که مهرماهی مغرور مهربونم؛ به خاطر اینه که اینو توهین می‌دونم یا وقت تلف کردن.
من نمی‌تونم بگم «قربون شما» چون واقعا حاضر نیستم قربون شمایی که یه سال یه بار می‌بینمتون و همون یه بار دقم می‌دین، برم. من نمی‌تونم به سخنان واقعا خنده‌دارتون راجب این که «زن‌ها فلانند و بیسارند» بخندم و اخم نکنم چون شما به نظرم بی‌نهایت احمق و شایسته‌ی ترحمید. من نمی‌تونم وقتی می‌گین «این عراقیا کثیفند واقعا و اون عربا سوسمارخورند» تاییدتون کنم چون نژادپرست نیستم. نمی‌تونم شیرینی رو شونصد بار بهتون تعارف کنم چون به نظرم دیگه باید خوشتون به اون اندازه باشه که بتونین در دو ثانیه تشخیص بدید چقدر شیرینی می‌خواین. و خیلی وقتا نمی‌تونم حرفای شاید تلخی رو که مامانم می‌گه گفتنشون دور از ادبه، نگم، چون فک می‌کنم ترسوعم، اگه اون حرفا رو جلوتون نزنم و پشت سرتون بگم.
من دارم تلاش می‌کنم شجاع باشم و رک‌تر باشم ولی نمی‌ذارین. فقط می‌خواید ترسوهای بیشتری بار بیارین. و همه چی رو با گفتن «خب، این رسمه» توجیه می‌کنین.
اگه به نیمه‌ی خالی لیوان نگاه کنیم، من باید به همه توضیح بدم که اسم رشته‌ام فحش نیست یا از خودم نشناختمش.
بذارین چیزی رو که من هر دفعه میام تهران ازش رنج می‌برم، با یک مثال توضیح بدم.
احسان (ب) داره برای دکترای جامعه‌شناسی می‌خونه الان. صابره (زن احسان) دکترای مددکاری داره. کتاب‌خونه‌شون بی‌نهایت بزرگه و خب، این شکلی نیس که بگم فقط کتاب جمع می‌کنن. نه، واقعا می‌خونند. ینی جلوه‌ی کامل روشن‌فکرای تهرانی. (و البته از نظر من این فحش یا کلا چیز بدی نیس هر چند که اکثر اوقات حس بدی رو به وجود میاره.)
و اون وقت با همه‌ی اینا، کولر تقریبا همیشه روشنه. ینی من اصولاً خیلی عادین از این لحاظ، نه خیلی زود سردم میشه، و نه گرمم. ولی دیشب با ژاکت تو خونه تردد می‌کردم. منظورم اینه که آره، حتی ممکنه گرم بوده باشه ولی قطعا نه اونقدر که نشه از کولر صرف نظر کرد. تلویزیون دقیقا همیشه روشنه. به جز وقتی خوابیدم البته. اونم در حالی که هیچکس نگاه نمی‌کنه. چراغا همین‌طور و خیلی خیلی چیزای دیگه.
و خب، این تو همه‌ی تهران قابل مشاهده‌اس. انگار که همه شأنشون بالاتر از این باشه که به این چیزا دقت کنند.
از اون طرف بیاین به مامانم دقت کنیم. مامان تا وقتی که مجبور نشه کیسه‌ای پلاستیکی نمی‌گیره. یا این که از مغازه‌ی اولی یه پلاستیک می‌گیره و تا وقتی اون پلاستیک منفجر نشه، خریدهای بعدی رو تو همون می‌ذاره. موقع آب‌کشیدن ظرفا، موقعی که تخم مرغ آب‌پز میشه، برنج آب می‌کشه، وضو می‌گیره یا هر چی که توش مواد شیمیایی به کار نره، آب مصرف شده رو تو یه تشت می‌ریزه و با اون به باغچه آب می‌ده.
و خب، نیاین بهم فحش بدین که فقط تهران این‌طوری نیس و فلان و بیسار. زندگی منم بین تهران و مشهد خلاصه می‌شم و بین خونه هامون. این مشاهدات من از ایناس و قطعا این‌طوری نیس که تهران باید نابود بشه و مشهد، مقدسه و اینا. ولی این، چیزیه که هر بار، دقیقا هر فاکین بار، که من میام تهران، می‌خوره تو صورتم و واقعا حیرت‌زده ام می‌کنه این همه خودمهم‌پنداری و این همه «همه‌ی دنیا در خدمت ما»، نه در گفتار، که در رفتار
چیزای دیگه هم یادم میاد؛ این که حمزه بهم می‌گفت کلا ده نفر تو دنیان که چال لپ داشته باشند، خودش می‌گه وقتی بچه بودم بهم می‌گفت دهنم سوراخه و من می‌رفتم جلوی آینه گریه می‌کردم. یا این که شب جمعه تو پارک نزدیک خونمون یه جشن برگزار می‌شد که مجریش شبیه بهنام تشکر بود و به طرز باورنکردنی ای خوش می‌گذشت. آسمون ساعت دوازده شب یادم میاد از اون موقع. این که یه بار، وقتی اول دبستان بودم رفتم دفتر و ناظممون ازم پرسید «اسم کوچکت چیه؟» و من واقعا ترسیدم چون اصلا یادم نمیومد وقتی کوچک بودم چی صدام می‌کردند؛ همیشه سارا بودم دیگه. اصن این ویژگی‌مه. اسم مستعار نمی‌تونم داشته باشم.
دیشب که خوابم نمی‌برد همه‌ی اینا یادم اومد. این که یه بار با صبا دعوام شد و داشت به سمت اتاقم می‌دوید و درست در لحظه‌ی رسیدنش درو بستم. کاملا شبیه تام و جری :))))) نمی‌خوام بخندم ولی نمی‌تونم، چون واقعا جز بهترین صحنه‌های زندگیم بود.
هر چقدر تلاش کنی خاطرات از بین دستات سر می‌خورن. و اصن لطفش به همینه. نمی‌شه که زندانیشون کنی. این‌طوری پیدا کردنشون هیچ وقت لذت‌بخش نمی‌شه.
یکی از هزاران فکری که تو ذهنم هست دلتنگی برای دوم دبیرستانه. ینی تنها جایی که زندگی گروهی رو تجربه کردم. ینی پریروز وقتی داشتم با مامان ساندویچ فلافل درست می‌کردم، یادم افتاد که چون خیلی بی‌چیز و ندار بودیم سه نفری با مونا و فرزانه یه ساندویچ صدف می‌خریدیم و سه قسمت می‌کردیم :)) و همیشه به مونا فقط نون تهش میفتاد و اگه خیلی خوش شانس بود یکم خیار شور :)) یا مثلاً شماها واقعا درکی ندارین ولی این اشترودلای رضوی جایگاه رفیعی در قلب ما داشتند؛ و اصلا ما وضعیت اقتصادی رو با اونا می‌فهمیدیم. مثلاً سال اول دبیرستانمون اونا هزار و هفتصد بود. سال پیشمون فک کنم سه تومن. و خب، مردمانی که اونقدر ناچیزند که ساندویچ رو به سه قسمت می‌کنن، قطعا هزار و سی‌صد تومن افزایش قیمت براشون واقعا دنیاییه. و حتی یه بار مونا نقاشی بسیار پرمفهومی کشید به نام «چارتا اشترودل خوشحال» که اگه درک ادبی ندارین، استعاره‌ای از خودمون بود.
انقدر دوست دارم حرف بزنم و انقدر نمی‌تونم که واقعا نمی‌دونم.
با تشکر از این که اون همه غر زدنمو تحمل کردین. واقعا کار هر کسی نبود. ۱۴۲ شدم :)) و حتی با این که یه سومش رو می‌خواستم، عمیقأ خوشحالم.
یه جایی تو مشهد هست که کلی مرکز خرید و اینا داره. مرکز خریدای فوق‌العاده بزرگ و من ظهر با مامانم از اونجا بر می‌گشتم و مامان یه دفعه تعریف کرد که این پله که اون اون طرف خیابونه قرار بود این طرف خیابون باشه و اگه این طرف ساخته می‌شد این همه ترافیک نبود. و خب، چرا این طرف نیست؟ چون همه‌ی این مرکز خریدا کلی پول جمع کردن و به شهرداری دادن (یه چیزی شبیه رشوه به نظرم) که اون طرف بسازه چون کار و کاسبی‌شون به هم می‌خورد. و نتیجه‌اش کلی ترافیکه که می‌شد نباشه.
و می‌دونین، قرار بود تیزهوشان برای دوره‌ی اول برداشته بشه. و نمی‌دونم چه تصوری از سمپادیای مغرور گستاخ خودخواه دارین :)) ولی ما خوشحال بودیم. واقعا. چون آره، من شیفته‌ی دبیرستانه بودم ولی به همون اندازه از راهنماییم متنفر بودم و بخش عظیمی به خاطر این بود که به محض این که وارد راهنمایی فرزانگان شدم اعتماد به نفسمو کلا از دست دادم. و خیلی افتضاح تر از چیزی بود که می‌شد تو ذهن داشت. ینی ببین، امسال تو هشتاد درصد آزمونها (به جز آزمونهای آخر که هر کدوم یه مشکلی پیش نیومد و بیشتر حالت حل مسئله داشت برام) من جز ده نفر اول شهر بودم. و خب، اون موقع؟ ترم اول اول راهنماییم تو بیست و نه نفر، بیست و هفتم شد. دوران افتضاحی بود و عمیقأ خوشحالم که تموم شد. و موقعی که شنیدم راهنمایی قراره حذف بشه خوشحال شدم که واسه هیچ دختر دوازده ساله‌ی دیگه‌ای این اوضاع رقت‌بار به وجود نمیاد. بعدش گفتند که نه! هستش همچنان. و خب، فک کنم قضیه سر همون پولاییه که این وسط رد و بدل میشه.
و معلم فیزیکمون که یه زن شصت هفتاد ساله این حدوداس، یه بار می‌گفت که از زمان اون قرار بوده کنکورو حذف کنن. و خب، واقعا به این زودیا هم‌چنین چیزی امکان نداره. چون هیچ تصوری، مطلقا هیچ تصوری، ندارین که چه حجم عظیمی از سرمایه داره بین معلمان کنکور و اینا می‌چرخه.
و تازگیا متوجه شدم چیزی به نام تعطیلات تابستونی عملا وجود خارجی ندارد. ینی مدرسه ها از اواسط تیر اینا شروع می‌کنن. نه واسه کنکوریا، واسه حتی یازدهمی‌ها و احتمالا پایین‌تر.
فقط دوس دارم بدونم کی این نظام آموزشی از بین می‌ره.
در کنار همه‌ی اینا امروز صبح یهو یاد سالای پایه‌م افتادم که کلاسمون طبقه‌ی بالای مدرسه بود. صبحا دوتایی، سه‌تایی یا چارتایی تو راه‌روی نسبتا عریضش می‌نشستیم و حرف می‌زدیم و خوابمون میومد. یا مثلا سال چارم، زنگ اول همه از دم خواب بودن :)) واقعی دارم می‌گم. چون معلممون اکثر اوقات رو به تخته بود و مثلاً همون طوری توضیح می‌داد. بنابراین بچه‌ها چشماشونو می‌بینم و نشسته می‌خوابیدند و بعد وقتی صدای معلم تغییر می‌کرد که نشون می‌داد داره به سمت کلاس برمی‌گرده، چشماشونو باز می‌کردم. یه جور بت-وومن شده بودیم به نظرم. دلم تنگ شده واسه سرماش. واسه وقتایی که کنار هم می‌نشستیم و درباره‌ی موضوعات واقعا عجیبی، مثه این که فروشنده‌ی کفش جدید من شبیه دکتر هو بود و فقط به خاطر همین این کفشه رو ازش خریدم و خب، چون کل مدت به فروشنده خیره شده بودم زیاد متوجه کفش نشدم. بعدش فهمیدم چقدر زشته.
دلم تنگ میشه فقط.
دوس دارم بنویسم. واقعا از عمق وجودم می‌خوام. و واقعا نمی‌تونم.
نمی‌تونم دقیقا ریشه‌یابی کنم. ولی فک کنم در عمق وجودم نگران نتیجه‌ام. ینی هی فک می‌کنم نکنه یهو همه‌چی داغون بشه. و این ترس ولم نمی‌کنه. در سطح هم درگیر کارامم. و البته فاگین گرما. دیگه جایی برای تمرکز نمی مونه تو وجود به این شلوغی.
داشتم بهش می‌گفتم که دوس داشتم این‌جا نبودم. از عمق قلبم می‌خواستم این‌جا نباشم. من تو یه خونواده ی متوسط، تو یه شهر مذهبی بزرگ شدم و با این حال هر روز یه جوری از خواب بیدار می‌شم انگار اولین باره اینجام. افکارشون به کل با افکار من متفاوته. در مورد تقریبا همه‌چیز. امروز که رفتم کلاس زبان برای اولین بار، فک کنم از کل زندگیم بیشتر راجب ازدواج شنیدم. می‌دونی، ینی نه جنبه‌ی خویش و نه اصلا عشق مثلاً در مورد این حرف می‌زدم که چه بدونم، این که مراقب باشید که سرتون شیره نمایند و فلان و بیسار. ینی فاک دیس شت، دیگه من فک می کردم تو یه جمع تحصیل‌کرده که قصد مهاجرت دارن همشون دیگه از این حرفای احمقانه و کثیف نزنند. هر بار ناامید می‌شم.
یا مثلاً عمیقأ دلم می‌خواد مامان بابام دست از سرم بردارم و بذارم یکم مستقل باشم. مامان بابام فک می‌کنن مثلاً تو ذهن من اینه که برم سراغ تجربه های خطرناک و معتاد بشم لابد. و تو ذهن من صرفا اینه که یه خونه داشته باشم و یه دانشجو باشم و شبا خسته بیام خونه و شام درست کنم و فیلم ببینم و اینا. ینی خب، بله، این تقریبا ایده‌آل من از زندگیه. و احمقانه‌اس که نمی‌تونم اینا رو داشته باشم. و احمقانه‌تر از اون اینه که واقعا نمی‌فهمم بقیه رو. اکثر مردم رو. هر روز دارم دورتر و غیر درک‌کننده‌تر می‌شم.
دارم نید فور اسپید بازی می کنم، بابام کنارم نشسته هی گوشزد می کنه که «از بین خطوط برو»
+ Tea and Toast از Lucy Spraggan
+ این آهنگ، متنش ، خواننده اش و هر چی در موردش باعث میشه من یهو بغضم بگیره.
+ توی راه تهرانیم. یه سگ ولگرد سفید این طرفا داریم و شاید از دیشب هزاران بار به اون تحلیل گر منوتو که به در و دیوار نگاه می کرد و گاهی با حیرت به تحلیل گر کناریش نگاه می کرد، خندیدیم. یه کتاب فیزیولوژی شروع کردم که قلبم رو واقعا به شوق میاره. و شاید یه کتاب خلاقیت ریاضی هم شروع کنم. اگه درست بشه، احتمالا می تونم یه دوره ی فوق فشرده ی زبان رو برم.
واسه اولین بار در چند هفته ی اخیر حس می کنم تو جای درستی قرار گرفتم.
