Fairytale

من آن شرلی نیستم ولی سال‌ها فانتزی خوندن به هر حال یک تاثیری توم داشته و حالا، وقت‌هایی که حوصله‌ام سر می‌ره (که در این یک سال اصلا نادر نبوده) فکر می‌کنم که «فکر کن چقدر جالب می‌شد اگه یک اژدها از پشت اون ساختمون بیرون می‌اومد.» نمی‌دونم، هنوز منتظر آخرالزمانی‌ام که خودم (یک موجودی که با آلفا تفاوت‌های خیلی خیلی فاحشی داره) زنده می‌موندم و یک کوله‌پشتی داشتم که توش وسایل بقام بود و یک سری آیتم‌های شخصی بود که هرازگاهی بهشون خیره می‌شدم. یک سری دوست پیدا می‌کردم که اولش فقط دعوا می‌کردیم، و به تدریج به هم خیلی نزدیک می‌شدیم، و آره دیگه، تنها مشکلم با این سناریو اینه که مشخص نیست پس کی می‌تونم برم دوش بگیرم و آیا موهام قراره کل مدت چرب باشه؟ اگه موهام چرب باشه، خودکشی می‌کنم، اصلا کارم به مبارزه با بقیه نمی‌رسه.

این بندی که نوشتم ذره‌ایش اغراق نبود. واقعا گاهی اوقات فقط دوست دارم کل این زندگی منظم و برنامه‌ریزی شده در هم بپاشه. تجربه ثابت کرده که وقتی همچین هوس‌های عمیق و دردناکی دارم، یعنی به مدت طولانی‌ای، به یکی از نیازهام توجهی نکردم. مثلا مثل ضعف کردن. وقتی هم ضعف می‌کنی، بهترین راه اینه که آهسته غذا بخوری و غرق نشی توش. مثلا من الان به یک مجموعه‌ی فانتزی نیاز دارم. که ابدا مشخص نیست قراره از کجا بیارمش. در قدم بعد، به سفر. که خب درباره‌ی اون خیالم راحته چون ابدا من با این خانواده قرار نیست هیچ‌وقت پام به هیچ‌جایی از دنیا برسه. این موضوع یادم انداخت که بابام قول داده بود آخر اردیبهشت با هم بریم رشت. بله.

می‌دونی عزیزم، من واقعا گاهی اوقات که به مامان و بابام نگاه می‌کنم می‌ترسم. یعنی نمی‌دونم، در جامعه افراد اثبات‌شده‌ای هستند، ولی حقیقتا خیلی اوقات شبیه افراد بزرگسال نیستند. فکر می‌کنم که نکنه منم وقتی بزرگ شدم، همچین اشتباهات فاحشی کنم. این‌جا از این شاکی‌ام که هیچ‌وقت مسافرت نمی‌رن. یعنی می‌گم من همین‌طوریش دو سال تهران بودم و همچنان برج میلاد ندیدم. واقعا این که در آینده هم هر پنج سال یک بار برم مسافرت محتمله. این‌ها همه‌اش تقصیر استاد زبانمه. هی از سفرهاش می‌گه و منم یادم میفته که چقدر هیچی ندیدم. در مورد این کاری به ذهنم نمی‌رسه واقعا، فقط دعا می‌کنم بعدا یادم بمونه. شاید بتونم در قدم اول هر هفته با فرزانه نرم یکی از سه جایی که توی مشهد دوست داریم. ولی nah. حرف زدن ازش به مراتب راحت‌تر از واقعا ماجراجو بودنه.

تازگی‌ها به شکل هیجان‌انگیزی شجاع‌تر شدم. یعنی کلا من همیشه ایده‌های احمقانه زیاد داشتم، ولی توی این چند سال بزرگسالی، اکثرا سرکوبشون می‌کردم. الان این شکلیه که می‌گم «فکر کن چقدر احمقانه می‌شد اگه فلان» و بعدش انگار این trigger باشه و بارنی‌طور می‌گم Challenge accepted، می‌رم و انجامش می‌دم. من واقعا مدت زیادیه که دارم تلاش می‌کنم شجاع باشم، و لذت‌بخشه که می‌بینم جواب داده. خوشحالم که می‌تونم شبیه خودم باشم.

یکی دیگه از اهدافم این بود که سر کلاس زیاد سوال‌های هوشمندانه بپرسم. خیلی جالبه که چه هدفی مثل این، و چه هدفی مثل شجاع بودن، واقعا صرفا با تصمیم گرفتن عملی نشدند. باید کلی تلاش می‌کردم براشون. اینم خیلی هدف پرمانعی بود. مانع اول اینه که باید سر کلاس‌ها باشم در قدم اول. که خب این مانع برطرف شده و من خیلی وقته که مثل یک انسان بامسئولیت و بااراده سر همه‌ی کلاس‌هام حاضرم. (یک بار این‌جا نوشته بودم که دوست دارم آدمی باشم که فارغ از این که حالش چطوره، سر کلاس‌ها حاضر می‌شه.) مانع دوم عمیق گوش کردنه. که با این هنوز درگیرم. این که اولا یک موضوع برام نسبتا مفهوم باشه و بعدش خودم بگیرمش و از ابعاد مختلف بهش نگاه کنم، واقعا فرآیند رایجی در گوش دادن من سر کلاس‌هام نیست. بخشیش بی‌تمرکزی خودمه، بخشیش اینه که من با فردی کلاس دارم که کلا لحن براش مطرح نیست. هیچ فراز و فرودی توی صداش نیست. نمی‌دونم تا حالا تجربه‌اش کردید یا نه، ولی یکم شبیه جهنمه. 

یک بخش از مشکلات رسیدن به این هدف، خود هدفشه. در راستای این که سوالات بهتری بپرسی، باید اولا سوال بپرسی. یعنی این‌طوری بیان کردن هدفم، بیش‌تر از این که باعث بشه من سوالات بهتری بپرسم، باعث شده سوالات خوبی هم که دارم، یا به هر حال سوالی که دارم و برای پیشرفت توی مبحث لازمه که بپرسم، نپرسم. به هر حال دارم توش موفق می‌شم. ولی هدف کوچک بامزه‌ای بود.

داشتم با فرزانه حرف می‌زدم، و فکر کردیم که این‌طوری هدف گذاشتن خیلی بهتر از هدف‌گذاری‌های رزومه‌ایه. چون مثلا به شانس وابسته نیست. یا قابل اندازه‌گیریه تا حد زیادی. سیستم سالم‌تریه کلا. امروز خوش گذشت. خیلی بیش‌تر با آدم‌هایی که دوست دارم، حرف می‌زنم. خیلی عمیق‌تر و مفیدتر درس می‌خونم. جزوه‌های زیبایی دارم. امروز می‌خواستم به سال بالاییم پیام بدم و دوست نداشتم به فامیل صداش کنم و یکم درگیر این موضوع بودم و همون موقع داشتم با سجاد حرف می‌زدم و بهش گفتم «فکر کن بگم سلام حسن» (مثلا اسم سال بالایی‌م «حسن» باشه) و سجاد هم تایید کرد احمقانه است یکم. ولی در نهایت، گفتم، احمقانه بودن trigger محسوب می‌شه. منم نوشتم «سلام حسن». می‌دونم شاید احمقانه و کوچک به نظر برسه، ولی واقعا جالبه که خودت باشی. واقعا جالبه که به خودت اعتماد داشته باشی.

چند روز پیش دیدم یک استادی یا یک همچین چیزی توی توییتر گفته بود که یک نفر از دانشجوهاش ازش پرسیده حالش چطوره و می‌گفت چقدر این کار خوشحالش کرده، چون کسی به این فکر نیست که توی این اوضاع به اون‌ها چی می‌گذره. عمیقا اون دانشجویی که همچین چیزی پرسیده، برام جالبه. ترکیب این حجم از مهربونی و شجاعت. اهداف بعدی زیادی دارم. این که ورزش کنم دوباره، چون حس می‌کنم با این روند قطعا قراره به مشکل بخورم. تغذیه‌ی بهتری داشته باشم. کم‌تر فکرم درگیر مسیر بقیه باشه. 

شاید غیرمنطقی یا نادرست باشه، ولی معیار من برای درست بودن موقعیتم، تایید خود دبیرستانیمه. می‌گم اگه خود دبیرستانیم با خود الانم مواجه می‌شد، قبولش داشت؟ اگه آره، خیالم راحت می‌شه و ادامه می‌دم. 

• می‌دونی مشکل اساسیم اینه که هی تلاش می‌کنم از دید سوم شخص به خودم نگاه کنم. نمی‌دونم بقیه چطوری‌اند. یک ویدئویی یک بار دیدم که می‌گفت وقتی با یک فرد خیلی خفنی دارید حرف می‌زنید و دوست دارید توجهش رو به خودتون جلب کنید، در قدم اول فکر کنید که آیا شما اصلا از این آدم خوشتون میاد و چه نظری دارید راجع بهش خلاصه؛ که خیلی برام جالب بود. یعنی رابطه‌ای که من دارم با همه‌ی انسان‌ها شکل می‌دم، خیلی از این فرم استاندارد دوره. منطقا باید این‌طوری باشی که تو خودتی، بدون استرس و بدون تلاش برای بهتر کردن خودت، و طرف مقابلت هم خودشه، و تو به این فکر می‌کنی که آیا از این طرف خوشت میاد یا نه، و تصمیم‌گیری و فکر کردن درباره‌ی این که آیا طرف مقابل از تو خوشش میاد و دوست داره ادامه بده به ارتباط، برای طرف مقابلته. 
• داشت می‌گفت که «یک محیط برای خودتون بسازید» و در اون لحظه با وجود این که مفهوم قدیمی‌ایه، ولی خیلی برام الهام‌بخش بود. مخصوصا این که من اول راهم و می‌دونی، انگار مثلا تزئین کردن خونه است. می‌تونی با دانشمندهای محشری ارتباط برقرار کنی، می‌تونی توی جمع‌های علمی جا باز کنی و فقط نه توی علم.  من بازم دارم تام رزنتال گوش می‌دم و می‌نویسم و بازم آروم‌ام. همچین چیزی، می‌دونی، یک محیط درست کنی که وقتی دوست داری سقوط کنی و خودت برای خودت کافی نیستی، مراقبت کنه ازت. و اتفاقا من فرد مناسبی‌ام برای محیط ساختن. هر بار لپ‌تاپم روشن می‌شه و پس‌زمینه‌ی زیبا و محشری که بعد از چهل و پنج دقیقه گشتن می‌بینم، یک درجه روشن‌تر می‌شم. آهنگ‌هام برام صرفا نویز نیستند. فیلم‌هایی که می‌بینم برای پر کردن وقت نیستند. کانال‌هایی که تو تلگرام می‌خونم، یا وبلاگ‌های این‌جام، یک تاثیری روم دارند. 
• حس می‌کنم تلاشم برای مهربون بودن واقعا داره جواب می‌ده. کم‌تر قضاوت می‌کنم و بیش‌تر درک می‌کنم. جالبه که رفتار خارجیم فرقی نکرده، چون جنبه‌ی تهاجمیم معمولا پنهانه و توی خودم می‌ریزم (یا این‌جا غر می‌زنم)، بنابراین سودش داره به خودم (و شما) می‌رسه که از این نظر بیش‌تر در صلحم و کم‌تر از دست دیگران حرص می‌خورم.

این هفته‌ها یکم سخته. صبح زود بیدار می‌شم، ولی دو ساعت طول می‌کشه که از تخت بلند بشم. از درس خوندن خسته نیستم. فقط دلم دریا می‌خواد، یا کویر، حتی کافه‌های مشهد؛ یک چیزی خارج از این خونه. و کاریش هم نمی‌تونم کنم طبعا. هر روز منتظرم فرداش بهم خوش بگذره. نه این که چیز خاصی اتفاق بیفته، صرفا خوب باشم. امروز خوبم، احتمالا چون بالاخره سایه‌ی پروپوزال روی سرم سنگینی نمی‌کنه (مطمئنم ساختار این جمله غلطه) و امروز کلاس روش تحقیقی داشتم که راجع به پروپوزال نبوده. واقعا جالبه که این کلاس این‌قدر آروم و خوشحالم می‌کنه.

استادمون مذکره و اکثر بچه‌هامون هم مذکرند. امروز یک چیزی خوندیم راجع به این که motherhood و گردوندن یک آزمایشگاه چطوری همراه با هم قابل مدیریت‌اند*. مقاله‌اش طوری بود که به درد هر فردی که مشغله‌های زیادی داشت، می‌خورد، ولی اولش ما همه‌مون یکم متعجب بودیم. خیلی لحن مقاله‌اش آروم بود. جدا این جور چیزها اثر شفابخشی روی من دارند. یک بار بود که بعد از هفته‌های شلوغ رفته بودم کتاب‌فروشی و همین‌طوری داشتم در آرامش خاطر وقتم رو هدر می‌دادم و حس می‌کردم باطریم داره پر می‌شه. فکر کردم که خدا، من دوست ندارم کل روز در حال تحقیق و پژوهش باشم. واقعا دوست ندارم. نویسنده‌ی مقاله می‌گفت که باید رویاها و فلان به هدف ملموس و کوتاه مدت تبدیل بشه، انجامش بدی و بعد حتما و قطعا به خودت جایزه بدی. فکر کردم می‌تونم همچین کاری کنم، و بعد برای جایزه به خودم ولگردی توی کتاب‌فروشی جایزه بدم. واقعا زیبا می‌شه.

صبا چند روز دیگه امتحان مرحله دو داره و من واقعا استرس دارم. بخشیش به‌خاطر خوشحالی صباست، ولی بخشیش هم به‌خاطر این که اگه قبول بشه، من یک ارتباط خانوادگی با نجوم پیدا می‌کنم. فکر کن. ممکنه خواهر کسی باشم که اخترفیزیک می‌خونه. واقعا محشره عزیزم. صبا هم مثل منه، وقتی استرس داشته باشه، فلج می‌شه. قبلا می‌خوند کلی، الان ولی توی خونه سرگردونه. امروز کلی تلاش کردم بهش روحیه بدم و فکر کنم مفید بود. روحیه دادنم به جای زیادی نرسید، ولی شبیه احمق‌ها بودم و صبا تحقیرم کرد و به نظرم این بهش انرژی خوبی داد. بهش می‌گم قبول می‌شه و فریاد می‌زنه که همچین چیزی نگم، چون اگه نشه چی. به نظر من هیچ چیز خاصی نمی‌شه. خودِ آینده‌ات تو رو بابت شوق و امیدت مسخره نمی‌کنه. فکر کنم مهربون‌تر از این حرف‌هاست.

داشتم می‌گفتم، آره، هر روز امیدوارم روز بعد بهتر باشه و مدل «از شنبه» نیستم، هر روز تلاش می‌کنم بخونم ولی خب، چندان با رضایت خاطر نیست. یک روز موهام چربه، یک روز گلدونم معلوم نیست چه‌شه، بقیه‌ی بهانه‌هام هم به همین اندازه بی‌چیزند. ولی خب، الان خوشحالم و تام رزنتال گوش می‌دم و خوبه.

می‌خواستم بگم دوست دارم کم‌کم توی دیدم به زندگیم کم‌تر از یک شاخه به شاخه بپرم. می‌دونی، یعنی مثلا این از انسان‌هایی نباشم که تمام توانشون رو می‌ذارند برای یک کاری، بعدشم شاکی‌اند که چرا زندگی‌شون چندبعدی نبوده. (البته این سناریو برای من غیرممکنه.) یعنی می‌دونی، انگار توی هر لحظه هر چیزی که ندارند، می‌شه ارزششون. بعضی اوقات آدم تجربه‌ای نداره و طبیعیه، ولی این انسان‌ها تجربه‌اش رو دارند و بازم توی دیدشون به زندگی هر لحظه یک چیزی ارزش می‌شه.

یک زمانی که از دست خودم شاکی بودم، داشتم به فرزانه می‌گفتم که دوست داشتم از این انسان‌های متمرکز باشم که رباتی درس می‌خونند (نه این که سرد و بی‌احساس باشند، صرفا مثلا وقتی لازم باشه درس بخونند، درس می‌خونند و سرش دراماتیک نیستند.) بهش گفتم که هیچ امتیازی توی وضعیت خودم نمی‌بینم. فرزانه گفت به نظرش وضعیت من خیلی بهتره. من هم خودم در اعماق وجودم از موجود دراماتیک و حواس‌پرت و ادامه‌دهنده‌ای که هستم، خوشم میاد. فقط جراتش رو ندارم که ازش دفاع کنم، نه حتی پیش خودم. 

نباید یک سری ارزش داشته باشم و به محض این که یکم احساس ناکامی کردم، کلش رو بکوبم. خیلی بزدلانه است. و عزیزم we don't do that here.

* بچه‌ها من این‌جا چیزهای آکادمیکی که پیدا می‌کنم می‌ذارم. 

توی آکادمی یک سری افراد هستند که بهشون می‌گیم rising star. از این افرادی که جوون‌اند، باهوش و محشرند و کلی مقاله‌های جالب دارند و مشخصه آینده‌ی درخشانی در انتظارشونه. این افراد عمیقا برام جالب‌اند و مشکل اینه که اگه ازم بپرسی آیا دوست دارم همچین فردی باشم، می‌گم «آمم، آره، حتما». کاملا بی‌علاقه. از خودم می‌پرسم چی هست که عمیقا بخوایش توی این محیط. اکثر اوقات هم به نتیجه‌ای نمی‌رسم.

امروز لینکدینم رو چک کردم و یک پستی بود که یک نفر گفته بود figure مقاله‌اش به عنوان طرح جلد یک ژورنال معروف انتخاب شده. و فکر کردم خدایا، همچین چیزی. در قدم اول از خودم تحسین و تقدیر به جا میارم که حسودی رو به الهام تبدیل کردم (واقعا بهترین رویکرد موقع چک کردن لینکدین) و دو این که من دوست دارم محتوای درست و دقیق تولید کنم. این تصویر پایینی مربوط به حرف‌های یکی از نوبلیست‌هاست (Tasuku Honjo) و هر بار دیدنش عمیقا به من حس خوبی می‌ده. می‌دونی، چون ارزش‌هایی‌اند که من عمیقا قبولشون دارم. و بسته به چیزهای بیرونی نیست.

من می‌تونم یک روز دیر بیدار بشم و دیر صبحانه بخورم و در غم غرق باشم و بعدش به این نگاه کنم و بشینم سر درسم. مثل الانم کاملا پریشون باشم و بهش نگاه کنم و فکر کنم چیزی که این‌جا واقعا مهمه، اینه که من دارم شجاعت به خرج می‌دم. وقت‌هایی که فقط به‌خاطر ساعت مطالعه می‌خونم، به این نگاه کنم و بگم «سارا اگه می‌خوای استراحت کن، برو استراحت کن، اگه هم می‌خوای درس بخونی، جوری که شایسته است درس بخون.» من دوست دارم همچین فردی باشم. این چیزیه که عمیقا و با تمام وجودم دوستش دارم. این که همچین فردی بشم. چون این شکلی نیست که من صرفا تصمیم بگیرم که بشم، و یهو شده باشم. باید تلاش کنم دقیق‌تر باشم، بیش‌تر تلاش کنم، بیش‌تر فکر کنم، منظم‌تر باشم، به چیزهای بی‌فایده‌ی ‌کم‌تری فکر کنم و با آدم‌های زیبای بیش‌تری در ارتباط باشم که یادم نره. 

بچه‌های کلاسمون ازم تصویر عجیبی داشتند همیشه؛ که توش من کسی بودم که همیشه برای همه چیز آماده‌ام و هر روز حداقل دوازده ساعت درس می‌خونم. قصدشون از این تصویر، ستایش من نبود؛ داشتند مسخره‌ام می‌کردند. ولی به‌عنوان کسی که داره واقعا تلاش می‌کنه که دانشجوی خوبی باشه و بازم نمی‌تونه، این تصویر واقعا بهم آرامش می‌داد. اگه تصویر واقعی‌تری از من داشتند احتمالا می‌دونستند من خیلی وقت‌ها چیزهایی که دوست ندارم عقب میندازم، دیر بیدار می‌شم، زود بیدار می‌شم و برای دو ساعت توی تختم می‌مونم، که نمره‌هام با عالی تفاوت واقعا زیادی داره و ساعت مطالعه‌ام با دوازده ساعت تفاوت زیادتری. ولی همون موقع که بحثش رو پیش می‌کشیدند، من حس خوبی داشتم. می‌دونی، واقعا همون فردی می‌شدم که اون‌ها تصور می‌کردند.

فکر می‌کنم که حیفه که فرزانه درس نخونه و من بخونم. چیزهای زیادی به خودم نسبت می‌دم. این که نمی‌تونم تحت استرس کار کنم، نمی‌تونم توی امتحان تشریحی خوب باشم، نمی‌تونم فلان، نمی‌تونم بیسار. چیزهای به‌شدت نادری‌اند که من توشون به خودم واقعا باور داشته باشم. به فرزانه می‌گم که به نظرش آیا من می‌تونم سال بعد آمریکا باشم، و می‌گه آره. می‌گه نباید این‌قدر بهش فکر کنم. می‌شه مثل سال کنکورم که اون همه فکر کردم که آیا می‌تونم تک‌رقمی بشم یا نه، و الان می‌بینم کاملا می‌تونستم و باید به جای اون همه شک، یکم ایمان می‌داشتم. 

می‌دونی، من بیش‌تر از این که به ساعت مطالعه نیاز داشته باشم، به فکرهای خوب نیاز دارم. نیاز دارم باور کنم. این برچسب‌هایی که طی سال‌ها به خودم زدم، کم‌کم بکنم. شاید من ته دلم دوست دارم GRE بدم. وقتی تمرین حل می‌کنم، یک حس محشری دارم. می‌دونی، باور داشتن این شکلی نیست که تو بتونی بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای یهو چیزی رو باور کنی. باید یک حسی داشته باشی که مقدمه‌ی اون باور باشه. من الان همچین حسی دارم. بعد مدت‌ها. کاش مامانم بیدار باشه و با هم سحری بخورم. هیچ ایده‌ای ندارم که اذان صبح کیه.

استراتژی من توی خونه‌مون برای مدت زیادی این بوده که نامرئی باشم. یعنی خودم مشکلی مطرح نکنم و توی مشکلات بقیه هم دخالت نکنم و بذارم طبق روند خودشون پیش برن؛ درست شبیه گرگ توی Me and Earl and the Dying Girl، چون اگه من کاری کنم قطعا تمامش قراره روی سر خودم بریزه. متاسفانه من الان مرئی شدم یک لحظه و امیدوارم همه فراموشش کنند.

امروز مجموعا شاید بیست بار با تمام قدرتم زده باشم روی سرم. دوست داشتم دلیلش نفرت از خودم یا جنونم از دست صبا بود، ولی نه خیر، سه روزه یک مگس ولم نمی‌کنه و امروز دیگه کل مدت توی گوشم بود. از طرف دیگه هم روش تحقیق چهره‌ی واقعیش رو آشکار کرد، و من مجبورم در عرض چهار روز یک پروپوزال بنویسم. باورت می‌شه؟ سخت‌ترین قسمتش انتخاب موضوعه. یک بار حنا می‌گفت یکی از گرایش‌های معماری توی فوق لیسانس، معماریه، و منم همچین چیزی برای خودم نیاز دارم. برم جلو و صرفا هر چیز مربوط به فیزیک حذف بشه ولی بقیه بمونند. هنوز کاملا آمادگی انتخاب کردن ندارم. از دیشب به هزاران موضوع فکر کردم، ولی خب، بحث ایران و پروپوزاله و باید یک چیزی باشه که کم‌هزینه باشه، کاربردی باشه، فلان، بیسار. 

خلاصه، مجموع همه‌ی این شرایط باعث شده من برای چند ساعت تارانتینووار به قسمت‌های مختلف خونه خیره بشم. و البته به فایل صوتی ظریف گوش کنم. نمی‌دونم چرا این‌قدر برام جالبه، ولی چون من سال‌هاست که هیچ خبری گوش نکردم، خیلی در این چند روز با ایران آشنا شدم. دوست دارم بهتون بگم من چقدر عقب بودم از همه چی، ولی هر چی تایپ کردم دیدم واقعا فقط باعث می‌شه به حال نسل جوان تاسف بخورید که این‌قدر بی‌اطلاع‌اند. من وقت‌هایی که باید درس بخونم و دوست ندارم درس بخونم، خیلی به اخبار علاقه‌مند می‌شم. یعنی من از کل وضعیت فعلی بی‌خبرم، مگه این که اتفاق بزرگی بوده که برام واقعا مهم بوده، یا این که وقتی اتفاق افتاده من یک درسی داشتم که ازش فرار می‌کردم. مثلا من هنوز دی 96 یادمه، اونم چون کنکور داشتم و هم‌کلاسی‌هام هم کنکور داشتند طبعا و ما می‌نشستیم با هم بحث و بررسی می‌کردیم در حین procrastination.

حتی پایتون نمی‌تونم کار کنم، چون به یک مسئله‌ی سخت رسیدم و توی اون مرحله‌ی عزاداری‌ام هنوز. دوست دارم یک فیلم زیبا ببینم. دوست دارم با یک نفر حضوری حرف بزنم. این دو تا دقیقا تنها کارهایی‌اند که در حال حاضر دوست دارم. البته دوست هم داشتم این‌جا بنویسم. نمی‌دونم، این وبلاگ تنها جاییه که از خودم دوست دارم بخونم و یادم می‌مونه وجود داره. مثلا ابدا امکان نداره برم چیزهایی که توی تلگرام نوشتم، بخونم. به‌خاطر همین دوست دارم جریان روزها این‌جا باشه. مخصوصا روزهای زیبا. این عکس اول هم مال امروزه. درسته که همچنان موضوعی انتخاب نکردم و بهش نزدیک هم نیستم، ولی همچنان روز زیباییه.

می‌دونی، خیلی عجیبه که من از خوشحال بودن می‌ترسم و هر لحظه‌اش حس می‌کنم حقم نیست خوشحال باشم. کلا مثل این که راه حل پذیرفته برای بزرگسالی اینه که هر چقدر غمگین باشی مهم نیست، ولی امیدوار نباش و شبیه احمق‌ها به نظر نیا. از وقتی متوجه این موضوع شدم، خیلی جاها می‌بینمش. خب من مشکلی ندارم شبیه احمق‌ها به نظر بیام. عوضش تمام چیزی که هدایتم می‌کنه، ترسم نیست.

چند شب پیش توی یوتیوب با یک ترکیبی آشنا شدم به اسم woke feminism، و دیشب هم woke culture. یکم حس بهتری به خودم پیدا کردم. 

چون می‌دونی، برای من حالت ایده‌آل اینه که کلا به جنسیت توجهی نکنم، یا به جنسیتم توجهی نشه توی دانشگاه یا همچین جاهایی. در حالت عادی هم همینم. خوشبختانه توی محیطی‌ام که شاید از از نظر فکری همچنان گاهی اوقات گفته می‌شه  که «زن‌ها باید سیاست داشته باشند» یا «ولی نمی‌تونی انکار کنی پسرها بهتر می‌فهمند» ولی از نظر عملی هیچ فشاری روی من نیست و طرز پوشش‌ام و روابطم و زندگیم برای کسی مهم نیست در واقع :)) و چیزهایی که توی پینترست می‌بینم واقعا گاهی عذابم می‌ده. مثلا گفتم؛ من دقیقا فکر نمی‌کنم سقط جنین با این توجیه بشه که چون بدن خودته، می‌تونی هر کاری دوست داری بکنی. هیچ نظری راجع به سقط جنین ندارم و واقعا از سطح من به مراتب فراتره و فعلا دلیلی ندارم بهش فکر کنم. ولی راجع به این توجیه حس خوبی ندارم. و از گفتنش هم می‌ترسم چون قراره محکوم بشم قطعا.

یا نمی‌دونم، این موج تنفر نسبت به هر کسی که شبیه خودت فکر نمی‌کنه. این طلبکار بودن، و چیزهای شبیه به این، در حالی که در قدم اول قرار بود اصلا با همین‌ها مبارزه کنی. این‌ها اکثر اوقات عذابم می‌ده، و عذاب وجدان هم داشتم از این  که عذابم می‌ده. چون قطعا مردسالار یا همچین چیزهایی هستی اگه همچین فکری کنی. در حالی که نه خیر، من فمینیستم ولی این حرفی که می‌زنی واقعا برام منطقی نیست و حرف‌های غیرمنطقی از هر کسی همچنان غیرمنطقی‌اند. گاهی اوقات به نظرم مونث بودن یک نفرین ابدی میاد که خوشبختانه در مورد من نفرین واقعا خفیفیه. انگار مثلا اگه مرد باشی، خیلی اوقات کسی اصلا اهمیت نمی‌ده به جنسیت‌ات. مونث که باشی هر کاری‌ت به جنسیت‌ات مربوط می‌شه. در دوره‌ی فعلی نمی‌تونی صورتی بپوشی، نمی‌تونی علوم کامپیوتر بخونی، نمی‌تونی از فیزیک خوشت بیاد، و منظورم از «نمی‌تونی» اینه که اگه کسی یک دانشجوی ریاضی مونث ببینه، فکر می‌که که این عجیبه، و بعد فکر می‌کنه نه عجیب نیست، و این درگیری انگار هر روز بیش‌تر می‌شه فقط. می‌دونم باید خوشحال بشم که پشت سر بایدن دو فرد مونث نشستند و خوشحال هم هستم، ولی ترجیح می‌دادم کلا متوجه این موضوع نمی‌شدم.

وقت‌هایی که می‌ریم حمام، اولش آب سرده  و باید یکم صبر کنی، و مامانم اصرار داره که اولش زیر شیر آب یک تشت بذاریم که همیشه توی حمام هست و بعد خالیش می‌کنیم توی باغچه (که قطعا کار زیباییه) ولی گاهی اوقات تشت تقریبا پره و می‌شه توش آّب ریخت، ولی با احتساب آبی که قراره با جابه‌جایی ازش بره یا ازش بپاشه، صرفا توجیهی نداره بخوای ببریش زیر آب. این وضعیت هم شبیه به همونه. توی محیطی که من هستم و محیطی که می‌بینم (و فقط همین) ممکنه یک جاهایی همچنان تبعیض‌های کوچکی باشه، ولی این که بخوای بهش خیلی توجه کنی، فقط باعث می‌شه جنسیت رو توی ذهن همه پررنگ‌تر کنی. نه فقط جنسیت؛ نژاد یا اقلیت‌های دیگه هم هستند.

خلاصه که همچنان به‌عنوان فرد مونثی که ابدا محافظه‌کار نیست، ولی woke هم نیست. ابدا اعتقادی به دین نداره ولی مطلقا اهمیتی به باورهای بقیه هم نمی‌ده، bisexual یا همچین چیزیه ولی به این هم اهمیتی نمی‌ده و از برچسب زدن مردم با گرایششون، نژادشون یا جنسیتشون عمیقا بدش میاد، زندگی در این عصر گاهی مشکله.

دوست دارم شب رو این‌طوری بگذرونم. واقعا دوست دارم. درسم رو تموم کنم، بررسی کنم که توی روز چی کار کردم و چطوری می‌تونستم بهتر باشم، برای روز بعد برنامه بریزم، یکی دو ساعت به حال خودم باشم، Dark ببینم، کتاب بخونم، و بخوابم. ولی روح وحشی‌م نمی‌ذاره من به آسایش برسم. می‌گه «حالا اگه یک شب یک ساعت بیش‌تر درس بخونی چی می‌شه؟» و خب، می‌دونم به جای خوبی نمی‌رسه. به جای اون یک ساعت، سه ساعت از روز بعدش کم می‌شه. 

پیشرفت جالبی که توی این چند ماه کردم (و امیدوارم موقتی نباشه)، اینه که یک جوری آروم‌تر شدم. مثلا با بقیه رفته بودم خرید و خیلی وقت بود منتظرش بودم، و به دلایلی می‌خواستند کنسلش کنند و من داشتم دیوانه می‌شدم، ولی بعد به تجارب این بیست سال نگاه کردم و گفتم «بی‌خیال» و از فکرش اومدم بیرون. که شما شاید ندونید، ولی این روند از روندهای معمول من نیست. من هیچ‌وقت بی‌خیال احساسات بدم نمی‌شم. نمی‌شدم حداقل، الان می‌تونم. یعنی مثلا چند وقت پیش دیدم مثل این که واقعا می‌تونم از قصد به یک چیزهایی فکر نکنم. جالب بود. چند وقت پیش یک پستی دیدم که عمیقا باهاش مخالف بودم و اون پست‌هایی بود که آرامشم رو به هم می‌ریخت و باعث می‌شد به خودم شک کنم باز. ولی فکر کردم که من انتخاب کردم، و واقعا هم به نظرم انتخاب‌های زیبا و منطقی‌ای بودند. نگرانشون نیستم، نه به اندازه‌ی قبل. 

به‌خاطر همین، وقتی صدا می‌گه که افرادی که هشت شب به بعد استراحت می‌کنند، قرار نیست به جایی برسند، خیلی بهش توجه نمی‌کنم. خوشحالم و آروم‌ام. دیروز فکر کردم که برای اولین بار به آینده خیلی فکر نمی‌کنم. همه‌ی چیزهایی که برای آرامشم لازمه، الان دارم. خونه‌مون آرومه، افرادی هستند که بتونم همین‌طوری رندوم بهشون بگم به چی فکر می‌کنم. درباره‌ی چیزهای محشری می‌خونم و لباس‌های زیبایی دارم و جالبه که درست بودن همین فاکتورها، باعث می‌شه من به صورت پایدار آروم و راضی باشم. یعنی نه این که کل روز خوشحال باشم، اتفاقا همینش جالبه که روزهای زیادی هست که از دست خودم عمیقا عصبانی‌ام، ولی انگار حل می‌شه همه‌شون. روی هم جمع نمی‌شه که در نهایت یک غم دائمی باشه توی زندگی‌ام. می‌گفتند که آدم هیچ‌وقت راضی نمی‌شه و فلان، ولی من راضی‌ام. این دقیقا همون حالتیه که از رندگی دوست دارم؛ نه خیلی خوشحال، نه خیلی غمگین، ولی آروم.

چند شب پیش مهدی توی اسپاتیفای به آهنگ‌های جدید Imagine Dragons گوش داده بود و منم هوس کردم گوش بدم. چرا قبلش گوش نداده بودم؟ نمی‌دونم، حس می‌کنم ناراحتم از دستشون که معروف شدند و دیگه برای من و مونا نیستند. بعدش دلم برای آهنگ‌های دیگه‌شون تنگ شده بود. همون‌طوری که منتظر ارائه‌ی زهرا بودم، به آهنگ‌های دیگه‌شون گوش کردم، و خوب بود. امروز لپ‌تاپم رو باز کردم و توی اسپاتیفای آهنگ گذاشتم و اومدم این‌جا و دیدم که سه تا ستاره دارم و دو تاشون از افرادی‌اند که من عمیقا دوست دارم بخونمشون، و فکر کردم چقدر لذت‌بخشه. یعنی دوست داشتم این هم بخشی از شبم باشه که بیام و آهنگ بذارم و وبلاگ بخونم. جدا از این، دوست دارم هر شب با سریالم نودل بخورم. واقعا دوست دارم و نمی‌شه، چون اون‌طوری نمی‌تونم سر صبا و احسان غر بزنم که چقدر آشغال می‌خورند.