مهرسا هر روز ورژن جدیدی از لوس بازی کشف می کنه ؛ مثلا دیروز اومده به من میگه :"بلا جووون !! ببییییین " و جعبه ای که پاره کرده میگیره جلوی چشمام.
(لازم به ذکره که از سارا در مواقع دیگه استفاده می کنه ؛ به در میگه سارا ، به دیوار میگه سارا ، به دستشویی میگه سارا ... نمی دونم این هوش کمش از کجا منشا می گیره)
.الان نصفه شبه و منم زیر پتو جدا دارم خفه میشم* ولی میخوام بنویسم و نمی دونم از چی.خیلی چیزا هست. بنابراین ما یه پست بلند و چرند در پیش خواهیم داشت ：
من عاشق انیمیشنام.و برخلاف اکثریت من همیشه دیزنی و پیکسار رو به انیمه ها , عروسک بازی و کارای تیم برتون ترجیح می دادم (انیمه ها البته کلی استثنا داره که حال ندارم تو این اکسیژن کم توضیح بدم) , به هر حال , خواستم بگم من خیلی از این انیمیشنای جدید پیکسار راضیم.در حدی که دوس دارم بچه دار بشم و هی همه ی اینا رو براش بزارم و درباره ی مفاهیم عمیق انسانی و زندگی براش سخنرانی کنم.اما شرایط فراهم نیست بنابراین می ریم سراغ موضوع بعدی ：
من در این دو روز نشستم و همه چیز زندگیمو طبقه بندی کردم.لباسای بیرونم یه کمد , لباسای خونه ام یه کمد , لباسای مهمونی یه کمد , فیلمای دوست داشتنی یه فولدر , فیلمای خیلی دوست داشتنی یه فولدر , فیلمای شاهکار یه فولدر , فیلمایی که هیچ حس خاصی بهشون ندارم یه فولدر
حتی نشستم و آهنگامو درست کردم ؛ منظورم اینه که نشستم دنبال کاور برای هر کدوم گشتم , اطلاعات هر کدومو (اعم از اسم آهنگ , خواننده اش , آلبومش , سال پخشش و همه ی اینا) رو درست کردم بدون حتی یه نقطه ی اضافی و اوف ... همه ی این کارا رو کردم که ذهنم مرتب بشه ولی حتی به هم ریخته تر از قبل شد.
این که به خاطر این وضعیت ناراحت نیستم بهم عذاب وجدان میده.
اخلاقای مزخرف من از مامانم بهم به ارث رسیدن.مثه این که به جای این که بشینم و درباره ی مشکلاتم حرف بزنم , زرتی قهر می کنم.
امروز صبح با مامانم بحثم شد و الان تازه دارم می فهمم تحمل کردن من تو این مواقع آدمو به سر حد جنون می بره.بیچاره بابا.بیچاره فرزانه.بیچاره مونا.
قبلنا فک می کردم یه استعدادی چیزی دارم که بر اساس اون می تونم کاملا بفهمم که چه فیلمی به چه موقعی از روز میاد.چه آهنگی به چه منظره ای میاد.چه کاری به چه موقعیتی میاد.
هیچی , حتی اگه استعدادیم بوده به طور کامل منحل شده.غم انگیزه.من از اون قسمت از خودم خوشم میومد.
من نمی دونم چرا ملت انقدر به استیج گیر میدن.من چیز خاصی از خوانندگی و اینا نمی دونم ولی به نظرم داره خوب پیش میره و مگه ما نمی خوایم پیشرفت کنیم؟ پس باید چیزای جدید خوب رو تشویق کنیم. (من از نصیحت کردن و فرهنگسازی کردن و اینا تا سر حد مرگ متنفرم ولی اگه اینو نمی گفتم شاید سکته می کردم)
خب چرند گفتن واسه امشب کافیه.شب بخیر.
* مامان بابام اگه بیان تو اتاق و منو در حال کار کردن با گوشی (ساعت یک شب) ببینن , احتمالا از خونه میندازتنم بیرون.بنابراین زیر پتو کار می کنم که کمتر مشکوک باشه.
پ.ن ： با کامنتدونی دیگران همانگونه رفتار کنید که دوست دارید دیگران با کامنتدونی شما رفتار کنند.
بله اینجا مشهده , بله اینجا برف میاد و بله من فردا تعطیلم و قلبم طاقت این همه خوشی رو نداره.
می ترسم بمیرم.
دو تا حالت کلی هست ： یا از خودت و شرایط راضی ای یا راضی نیستی. و خب , در نگاه اول به نظر میاد خیلی خوبه که آدم از خودش راضی باشه ولی فکر نمی کنم واقعا دوست داشتنی باشه.
وقتی آدما از خودشون راضین هیچ کاری نمی کنن برای این که شخصیتشونو بهتر کنن یا حداقل تلاششون چندان فایده ای نداره ولی وقتی از خودشون راضی نیستن , اگه شجاع باشن , پیشرفت می کنن.خیلی خیلی زیاد.هر چقدر بیشتر حالشون از خودشون به هم بخوره , در آینده بهتر میشن.
و اینطور که من فهمیدم ٩٩% آدمای بیست سال به بالا از خودشون راضین , نقص های خودشونو می دونن ولی به هر حال اونا رو قبول کردن و این قشنگ نیست.و این دقیقا همون دلیل اینه که چرا من از دبیرستان خوشم میاد.من تا حالا همسن خودمو ندیدم که از خودش راضی باشه و این وضعیت امیدوارکننده اس چون نشون میده خیلی بهتر از این می تونی باشن.
- مسلما یه فرقی هست بین این که خودتو دوست داشته باشی و از خودت راضی باشی.مثلا من خودم رو دوست دارم ولی از خودم راضی نیستم.و خیلی اوقات از خودم خوشمم نمیاد.
- و یه فرقی هم هست بین این که نقص هاتو بپذیری و نقص هاتو دوس داشته باشی.مثلا من خیلی اوقات تلاشمو نمی کنم و از این صفتم تا حد مرگ بیزارم ولی خب یه سری صفات و بی کفایتی هاییم دارم که دوسشون دارم از جمله این که می تونم جدا پررو و لج در آر بشم که خیلی کاربردیه و من تضمینش می کنم. حالت دوم خوبه و حالت اول مزخرف.
خب , الان من اینجا روی مبل دراز کشیدم , صبا رو اپن برای المپیاد ریاضیش میخونه , بابا تهرانه و مامان شیفت شبه
همه جا سکوته و فقط فقط صدای تام رزنتال میاد(و الان کریستینا پری شد)
من امروز روز عجیب غریبی داشتم.مدرسه جشن فجر بود , ما کیک خوردیم , معدلم ١٩/٩٩ شد , امتحان زیست رو گروهی دادیم , آخر زنگ آخر رفتیم حیاط مدرسه , فرزانه رو پای من دراز کشیده بود , Faded رو گوش کردیم , من سرمو کج کرده بودم , فقط سر درختای کاج دیده می شد و یه فضای بی نهایت آبی
ساعت هفت وقتی من و صبا تنها شدیم انیمیشن لک لک ها رو دیدیم(و جالبه که بدونین پای چشمام تیره شد از بس گریه کردم , بس که معرکه اس این انیمیشن) , می خواستم بیام اینجا و یه پست بنویسم راجبش که من به وجود این حجم از انسانیت افتخار می کنم , ولی نشستم قسمت سه ی شرلوک رو دیدم که اشتباه مزخرفی بود چون باید صبح میدیدمش.
آهنگای بردی رو شافل گذاشتم و در حالی که آکوستیک وینگز تو خونه پخش می شد آشپزخونه رو تمیز کردم و برای صبا شام رو آماده کردم و خب , الان من اینجا رو مبل دراز کشیدم , صبا رو اپن برای المپیاد ریاضیش می خونه .
یه جور شادی وحشیانه بود اولش و الان تبدیل شده به یه آرامش خلل ناپذیر.حال من نه.دارم درباره ی حال امروز حرف می زنم.
امیدوارم یه روز ریاضیا به این سطح از درک و شعور برسن که ما تجربیا به خاطر بهره ی هوشی کممون , خرخون نیستیم.
که اوناعم اگه این زمین نکبت و این زیست عجیب غریب رو داشتن که از هر خطش میشه چل تا تست در آورد , مسلما شبانه روز درس می خوندن و آخرشم آبیاری گیاهان دریایی دانشگاه آزاد علی آباد کتول قبول می شدن
اصولا زندگی دبیرستانی تو ایران به شدت بر این اساس استواره ： تجربیا همیشه ی خدا طوری به نظر میان انگار مادرشون سل گرفته , بابای قاچاقچیشون رو زندانی کردن و برادرشونم همین دیروز صبح اعدام شده و ریاضیا همیشه یه جور خودشاخ پنداری کاذب دارن که البته خطرناکتره به نظرم.
موضوع اینه که من حقیقتا نمی فهمم چرا باید برای بهتر شدن شرایطم تلاش کنم وقتی می دونم هیچ چیز تا ابد ثابت نمی مونه؟
هر چیزی که بهترش کنی , هر چیزی که کشف کنی , هر نکته ی خوشایندی که پیدا می کنه قراره یه روز برات معمولی , خسته و ناخوشایند بشه.تو تلاش می کنی و نامبر وان میشی بعد دوباره افت می کنی و بر می گردی به وضعیت عادیت.تو تو رفتارات فک می کنی و سعی می کنی آدم بهتری بشی , بعد یه روز , وقتی تو اوج عصبیتی دوباره بر می گردی به همون اوضاع چندش آورت.تو فیلم /کتاب/ آهنگ جدید کشف می کنی و عاشقشون میشی , بعد از یه مدت حالت از اوناعم به هم میخوره.تو عاشق یه نفر میشی ولی آخرشو می بینی که در بهترین حالت آخرش عادی میشه برات.
این قشنگ و یه جورایی تسکین دهنده اس که هر غمی یه روز تموم میشه ولی خب ,در ازاش هیچ شادی ای هم همیشگی نیست.انگار که یه نمودار سینوسی باشه ؛ در لحظه تغییر می کنه , ولی در نهایت یکیه.
و خب من الان در شرایط بد زندگیمم ؛ ینی نمی فهمم جای هر کس , هر چیز تو زندگیم کجاس … نمی فهمم اون دفترچه بنفشم باید کجا باشه و من می تونم حس کنم که اگه تو جای درستش باشه خیلی حالمو خوب می کنه , نمی فهمم این کیفم جای درستی داره تو زندگیم داره یا نه , نمی فهمم رابطه ام با مهسا دقیقا اسمش چیه , نمی فهمم حرفای خودم درسته یا حرفای بقیه.و زندگیم یه جورایی معلقه.(از نظر خیلی از آدما اینا اصولا دغدغه محسوب نمیشن ولی اینجا باید به من اعتماد کنین , چون من چیزای دیگه رو (برای مثال هپاتیت گرفتن صبا ) رو جزو مشکلات به حساب میارم , نه دغدغه ها)(البته اونم به خاطر خود صبا نیست , به خاطر اینه که هپاتیت بیماری کثیفی به نظر میاد و نمی خوام به خونه گند بزنه , حالا به هر حال)
پارسالم همین طوری بود ؛ ینی دقیقا همینقدر گیج کننده و گریه آور ولی با این تفاوت که اون موقع من نهایت آرزوم بود که همه چیز درست شه ولی الان فک می کنم درست شه که چی؟دوباره سال بعد بره رو هوا و سال بعدش و سال بعدش؟
امروز معلم فیزیکمون دختر اول دبستانیشو آورده بود, و خب , علاقه ی من به دخترای هفت ساله جدا تموم نشدنیه اگه نمی دونستین.
رفتم به فاطمه گفتم بچه می خوام در حالی که توقع داشتم بگه زر نزن یا اصن جواب نده , ولی بانوی فرهیخته اومد کنارم نشست , و یه لبخند ملیح زد و با ملایمت تمام گفت ： بیا بریم هاشمی نژاد (همون دبیرستان پسرانه ی کنار مدرسمون که قبلا ذکر خیرش بود) ：/
بعضی اوقات عمق شخصیت و افکارش باعث میشه بخوام گریه کنم.
تولد فاطمه به طرز عجیبی خوش عکس شده بودم, الانم دارم فک می کنم قطعا خدا خیلی حکیمه که این نعمت خوش عکسی رو به من نداده چون الان دارم کلی برنامه ریزی می کنم که چجوری اون عکسه که توش خوب افتادم تو توییتر , اینستا , تلگرام , واتس اپ , وایبر , اسنپ چت و (خدا بزرگه , یه چندتا اپ دیگه عم پیدا می کنم) بزارم طوری که کسی نفهمه این تنها عکس خوب من در سراسر زندگیمه.
خلاصه که خواستم بگم خدا رو شکر کنین که من هنوز دامنم تا اون حد از دستم نرفته که بخوام شونصد تا عکس از خودم تو وبلاگم بزارم.
ولی اگه تلگرامی , اینستایی چیزی از من دارین بهتره یه مدت بلاکم کنین اصن.
پ.ن：کسی متوجه حکمت عدد خاص عنوان میشه؟
من دیروز می خواستم بیام و از این حرف بزنم که چقدر از رطوبت بدم میاد، چقدر حالم از کاظم قلمچی به هم می خوره که از قاعده ی دست راست آزمون میزاره در حالی که من قد یه گوسفندم ازش نمی فهمم، این که بخاری زیرزمین خراب شده و من نمی تونم درست حسابی تو اتاقم بخونم ، مهرسا رو یه هفته ست که ندیدم و دلم براش تا حدودی تنگ شده و حتی آهنگ جدید ایمجین دراگونزم نمی تونه حالمو خوب کنه (که البته رسما دارم زر می زنم) ولی خب الان می خوام از این حرف بزنم که الان اینجا کلی برف اومده و منم برای دومین بار در طول چهار سال نرفتم که آزمون بدم و خب دارم از شدت خوشحالی می میرم.این کاکتوس جدیدم چقدر قشنگه.این آهنگ جدید ایمجین دراگونز که من نمی دونم از کجا باید لینکشو پیدا کنم (Believer) معرکه اس.این آهنگ Love Me Again جان نیومن هم درست در همون ابعاد فوق العاده اس و من نمی دونم چطور در طول سه سالی که دارمش تا حالا ازش خوشم نیومده بوده.
خلاصه که الان بعد از یه هفته ی وحشتناک بالاخره خوشحال و آرومم.
می دونی ، یکی از لذت بخش ترین لحظات تو زندگیم ، وقتاییه که چیزای جدید در مورد خودم کشف می کنم.مثلا یه بار با مهلا و سارا و نگین تو کلاس بودم که مهلا گفت خنده هات و در واقع صدای خنده هات خیلی قشنگه و سارا و نگین تاییدش کردند و اون تعریف حقیقتا لذت بخش بود چون اولا قبل از اون هیچکس بهم نگفته بود و دوما کلا تعریف دوست داشتنی ایه.
و این قضیه ی کشف ابعاد جدید محدود به این نیست ، مثلا من تازگیا تمام اراده مو به کار گرفتم که موهامو بلند کنم و این خیلی بی اهمیت به نظر میاد ولی واسه ی من که همیشه موهام فوقش تا شونه ام بوده ، مثه یه زندگی دیگه اس.یا نمی دونم مثلا ، عشق به روشنایی ، رقصیدن ، لاکای روشن ، ویالون ... همه ی اینا چیزاییه که من از خودم نمی دونستم و کشفشون واقعا خوشحالم می کنه.
زمستونا خدا حوصله اش سر میره ، همونطور که دمر دراز کشیده و آدما رو تحت نظر گرفته و احتمالا نوشابه ای چیزی می خوره یهو چشمش رو مشهد ، ناحیه ی ما ، کوچه ی ما ، خونه ی ما و اتاق من ثابت میشه ، زیر لب میگه فوند ایت ، بعدشم میزنه منو بدبخت می کنه.
و تعریف ما از بدبختی یه خورده فرق می کنه ؛ من سرطان نمی گیرم ، صبا هم تصادف نمی کنه(هرچند این به نظر من خیلی میتونه خوشایند باشه ولی خب مثه این که عرف نیس خواهرا این قدر به هم ارادت داشته باشن) ، با مامان بابامم دعوام نمیشه ؛ فقط به مقادیر نامتناهی ای خود درگیری پیدا می کنم. و خدای من ... من به این فک می کنم که مسلما این خود درگیریا تا بهار ادامه داره و خب ، جدا حاضرم سرطانی چیزی بگیرم ولی این دو ماه خوددرگیری زودتر بگذره.
پ.ن : فردا کامنتا رو جواب می دم.
