Fairytale

دخترای مردم تو هفت هشت سالگی عاشق آناستازیا میشن ، منم در شرف شونزده سالگی

اگه دارن شان ـو بار اول تو خیابون می دیدم صد در صد فک می کردم "آخی !! گوگولی مگولی !! حتما تو شیرینی فروشی کار می کنه"

ریویوی من در گودریدز

و اینم بخونید

من هیچوقت به جنگ مرتبط نبودم ، و به فقر و بدبختی ، به گرسنگی ...

می دونی ، همه میگن خدا عادله و منم فک می کنم از لحاظ منطقی باید همینطور باشه ولی وقتی می بینم دغدغه ی خودم اینه که چرا ناهار قورمه سبزیه و بعد فک می کنم که در حدود بیست سی سال پیش مردمانی بودند توی افغانستان که چون غذا نداشتند ملخ می خوردند و کودکان قحطی زده ی آفریقایی ای هستند که احتمالا همون ملخم ندارند که بخورند ، به این نتیجه می رسم که یه پای این عدالت می لنگه.

می دونی ، همه ی این دردها و تفاوتا به قدری زیاده و دردناکه که من نمی تونم بیانش کنم ، و می دونی ، مردم میان سر این که اون لباس مشکی و آبیه یا سفید و طلایی شونصد ساعت بحث می کنن و حتی یه کلمه از آدمایی نمی گن که دغدغه ای جز زنده موندن ندارند.

آهنگایی که من به طور معمول گوش میدم :

And life is a road that I wanna keep going 

Love is a river I want to keep flowing

Life is a road, now and forever

Wonderful journey

آهنگایی که سر امتحان تو ذهنم ریپیت میشه :

پیرمرد مهربووووون ، مزرعه داره

تو مزرعه اش یه گاوه ، بسیاااااار داره

گاوا شیر دارن ، ما رو دوس دارن

ما ما می کنن ، ما ما می کنن

می دونی ، من هیچوقت مخالف سانسور (منظورم سانسور صحنه هاست نه سانسورای سیاسی) نبودم ... از نظرم این فوق العادس که آدم بشینه فیلم ببینه و نترسه از این که هر لحظه ممکنه این بیفته تو بغل اون و خب بذارین بیشتر از این واردش نشیم.

بله ، مهران مدیری عزیز ، از نظر منم سرعت بالای دانلود و گرفتن حجم زیاد اینترنت باعث وفور نعمت میشه ولی خب ، بابام چندان به این خرافات اعتقاد نداره.

ینی حتی منم که فوق العاده به کودک درون و این چیزا اعتقاد دارم ، نمی فهمم چطور یه مرد پنجاه ساله حاضر میشه جلوی دوربین دست بزنه و دهنش ـو اندازه ی یه بشکه باز کنه و بگه "ما خیلی باحالیم !!"

در ادامه ی کج شنوایی های قبلی که گفته بودم و حال ندارم لینک بدم ، دیروز صبح صدای اون بانوی فرهیخته(صبا) رو شنیدم که داشت خوش خوشان برای خودش میخوند : عروس که پاش می لنگه ، ایشالله مبارکش باد ... خب ، من شک ندارم که داره برای عروسی من برنامه ریزی می کنه.

آم .. خب ، عزیزانم ، کسی یه انیمیشن (یا یه فیلم نسبتا کودکانه) ی خوب واسه ی یه دختر 11 ساله که جز بیشعور ، دیوانه ، جنگلی فحش دیگه ای رو نمی شناسه (ینی بهتره هیچ صحنه ای تو فیلم پیشنهادیتون نباشه :)) سراغ نداره؟ 

اگه من تا شب یه چیزی دانلود نکنم واسه این بچه ، امکان داره دیگه بعدش زنده نمونم.بنابراین لطفا زودتر پیشنهاد بدین.

و یه چیزی : لطفا Zootopia ، Inside Out و کلا انیمیشن های معروف معرفی نکنید.

یه جوری می نویسم که خودم وقتی میخوام پستام ـو بخونم ، باید حداقل سه ساعت فک کنم تا بفهمم چی نوشتم.

می دونی ، از نوشته های با مفهوم "ما زن ها ..." بعدم فلان و بهمان ، به معنای واقعی کلمه چندشم میشه ... می دونی ، نمی دونم چطور باید بیانش کنم ولی ببین ، زندگی خیلی باشکوه تر از این حرفاس ، بهم اعتماد کن.

اون جایی که من کلاس طراحی میرم ، یک فرهنگسرای بزرگه در واقع و توش طبیعتا کلاسای موسیقی عم هس .. امروز در حالی که ما داشتیم طراحی می کردیم صدای پیانو عم میومد .. و می دونی ، به قدری اون لحظات دوست داشتنی و قشنگ و رویایی به نظر می رسیدند که هممون الکی الکی به تخته ی طراحیمون لبخند می زدیم ...

سارا و صابره ناراحتند و حسرت میخورند به خاطر این که هیچوقت نتونستن نادر ابراهیمی رو ببینن ، منم دقیقا همین احساس رو راجع به میخاییل بولگانکف رو دارم.

احساس می کنم اگه کل زندگیمم بفروشم آخرش بازم نمی تونم جز از کل ـو بخرم .

می دونی ، از وقتی که فهمیدم دانشگاه تهران یه در تو انقلاب داره به کل نفرتم از تهرانو فراموش کردم.

می دونی ، دوست دارم الان شمال باشم ، کنار دریا ، این ـو گوش بدم و به هیچی فک نکنم ... فقط بشینم و به دریا خیره بشم ، دراز بکشم و به آسمون زل بزنم.

قابل باور نیس که من چقدر از شهرای کوچیک متنفرم و میترسم

مهران مدیری نازنین ، 

از ته دل خوشحالم که آدمیم که کلا عاشق اشیا میشم نه آدما ، حتی تصور این که بشینم برای یک نفر از این پستای عاشقانه ی وبلاگی بنویسم حالمو بد می کنه

دارم می فهمم چی کار باید بکنم ....

می دونی ، من آدمیم که با نود درصد آدما به هیچ وجه من الوجوه راحت نیستم ، بهشون احترام میزارم ، ادب رو رعایت می کنم ولی امکان نداره بشینم باهاشون بیشتر از ده کلمه که همیشه راجب مدرسه س حرف بزنم و مامان بابام از این ویژگی من تا سر حد مرگ متنفرند و به خاطر همین من دارم مدام خودمو تغییر میدم ، بعد از هر مهمونی سه ساعت فک می کنم خوب رفتار کردم یا نه و ... میدونی ، جدا منو اذیت می کنه ... این که در مورد چیزایی حرف بزنم که مطلقا دوست ندارم و آخرشم نادیده گرفته بشم 

الان دارم می فهمم که در کنار ترسو بودن ، این جور ساکت بودن و گرم نگرفتنم از اجزای سازنده ی منه ، من عاشق تنهایی نیستم ولی نمی تونم با بیشتر آدما کنار بیام و به خاطر همین دوستای کم ولی خیلی خوبی دارم .... این جور پذیرفتن خودم خیلی خوبه ، به قدری خوبه که باورت نمیشه 

توی فامیل ما دخترا همشون خوش صحبت ، دوست داشتنی نما و خیلی کارین ... من به هیچ وجه مثل اونا نیستم ... من فقط با یه سری از آدما راحتم که متاسفانه کلا هیچ کدومشون تو فامیلمون نیستن ، فک نمی کنم دوست داشتنی به نظر بیام و متنفرم از این که بعد از ناهار سه ساعت بجنگم برای شستن ظرفا ... قبلا فک می کردم مشکل از منه ، باید خودمو تغییر بدم ، الان احساس ملکه بودن دارم.