Fairytale

من تنها کسیم که می تونم دوازده ساعت بخوابم و بعدش بازم خوابم بیاد.

دارم از زندگی درس های تازه ای می فهمم ، مثه این که موقع حرف زدن با مسئول کتابخونه ی بزرگترین بیمارستان مشهد نباید شیر کاکائو بخورم

خب ، بله ، مثه این که این مرض های روحی روانی مسخره ، مسری عم هستن.مثلا من دیروز افتضاحترین روز تابستونم رو داشتم و حتی یه ذره گریه ام نگرفت ، ولی آخر شب که تصادفی فهمیدم جیم و سرسی (از شخصیت های گیم آو ترونز ) با هم رابطه دارند شروع کردم به گریه کردن.

من وقتی که توی خونه ام : منو ول کنین برم !!! من میخوام دور دنیا رو بگردم ٫ آدمای جدیدی رو بشناسم ، چیزای جدیدی رو تجربه کنم ، برم توی جنگل زندگی کنم اصن !!!!

من وقتی یه متر از در خونه فاصله گرفتم : کی می رسیم خونه ؟! من دارم میمیرم ...

عقد بین باباها و بی بی سی در آسمان ها بسته میشه.

بیاین از فرزانه یاد بگیرین اصن.به انواع امراض پوستی ، روانی ، چشمی و استخون درد و گوش درد مبتلاست و امید به زندگیش از نود و نه درصد آدما بیشتره.

انقدر پست دو سه خطی گذاشتم که الان کلا نمی فهمم مردم چجوری پست پنج خطی مثلا ، میزارن

مثه این که تو دخترای اطرافم این یه طلسمه ... توی هیفده یا هیجده سالگی آتش بدون دود ـو از کتابخونه ی مدرسه میگیرن، در حالی که نهایی یا کنکور دارن میخوننش..بعدشم میشینن تا سال ها حسرت میخورن که چرا نادر ابراهیمی مرده.

می دونی ، همیشه فک می کردم امکان نداره یه روز تا این حد عاشق رشته ام بشم ولی الان به این نتیجه رسیدم اوضاع اونقدراعم بد نیس ... منظورم اینه که ، هی ! من عاشق آزمایش کردن نمونه های خون و ادرارم (مامان من توی آزمایشگاه کار می کنه و من از بچگی یه پام بیمارستان بوده و یه پام خونه) و من تنها کسیم که قلب و شش و کلیه ی گوسفندو بدون دستکش توی دستم میگیرم و قربون صدقه اش میرم و من تنها کسیم که بدون این که کسی مجبورم کنه کتاب ـای پیشرفته ی زیست شناسی میخونم .... شاید واقعا من با این که عاشق ریاضی و فیزیک و نجومم ولی برای تجربی ساخته شدم ...

 ... Sometimes when things are particularly bad, my brain will give me a happy dream ....

Hunger Games

توضیح : همیشه وقتی اوضاع جدا خرابه میگیرم می خوابم یا حداقل دراز می کشم و فک می کنم ... و معمولا خواب می بینم که همه چیز درست شده ... و وقتی بیدار می شم ، بعد از پنج دقیقه تازه می فهمم خواب دیدم.

من بدون کتابای فانتزی می میرم قطعا.

بچه که بودم فک می کردم یکی از مهمترین نشانه های بزرگ شدن، گاز زدن بستنیه.

قابل باور نیست که من چقدر بزرگ علویـو دوست دارم.

چرا انقدر شبیه همین ؟ حرفاتون ، دغدغه هاتون ، تیپاتون .... چرا حتی یه ذره از خودتون مال خودتون نیس؟

مستور یه سری چیزا رو اصلا نمی تونه درک کنه مثه این که هیچ پدر و مادری به اسم بچه اش "کوچولو" اضافه نمی کنه.

این پشتیبان جدیدم خیلی مهربونه اصن ... هر جوری فک می کنم می بینم نمی تونم باهاش بحث کنم سر این که کانون چقدر مزخرفه.

وقتی آگهی های تلویزیونی رو می بینم به این نتیجه می رسم یا من و کسایی که میشناسم توی یه سیاره ی دیگه زندگی می کنیم یا اینا.منو بدجور یاد دینی میندازه.

می دونی من واقعا این برنامه کودکا رو که توشون مجری میگه "بچه ها، به نظرتون مداد شمعیا کجاس؟" در حالی که مداد شمعیا تو دستشه رو درک می کنم.خانواده ی ما در دوسال اخیر هر روز این مناسک رو که توش با تعجب و نگرانی محض از هم میپرسیم "مهرسا کجاس؟نکنه گم شده؟شما ندیدینش؟" در حالی که موهای مهرسا جلو دماغمونه،اجرا می کنیم و بعد از دو سال هنوزم مهرسا جلو چشماشو میگیره تا ما نبینیمش.

یه بار بابام منو در حال حرف زدن با میزم دید.بعد از اون دیگه رابطمون مثه قبل نشد ....

برگردم اینجا؟