دیشب بحث Arctic Monkeys اومد وسط و من یاد یک چیزی افتادم. اولین باری که به Why'd You Only Call Me When You're High گوش کردم، سوم دبیرستان بودم و فکر می‌کردم که «آمم، بد نیست.» و تا مدت‌ها نظرم همین بود فقط. نمی‌دونم چطور توی تابستون بازم بهش رسیدم. شاید به‌خاطر این اجرا بود. یک عصر بود که من چند بار دیدمش، بعدش با پگاه رفتم بیرون، ساعت ده شب اشتباهی از مشهد خارج شدیم، گم شدیم و کل مدت هم داشت آهنگ‌های Arctic Monkeys پخش می‌شد و همه چی به هم می‌خورد. بعدش موقع دوچرخه‌سواری به I Wanna Be Yours گوش می‌کردم و می‌دونی؟ یعنی من چنین دنیایی دیدم.
خوشم میاد که آهنگ‌ها خیلی این شکلی نمودار تجربیاتی‌اند که داشتم و احساساتی که توی هر دوره دارم و بزرگ شدنم. چیزی که قبلا به نظرم صرفا جالب بود، بعدش برام قابل درک و معنادار شد که خب جالب هم هست، چون متن این آهنگ همچنان به زندگی من ربط نداره.
