شنبه ۱۰ مهر ۰۰
یک چیز جدیدی که توی آدم‌ها بهش توجه می‌کنم و یک جوری معیارمه، اینه که یک ارزش‌هایی یا صفاتی داشته باشند که جامعه ایجادش نکرده باشه. خودشون منبعش بودند. و به اون شکل تشویق یا چیزی هم نمی‌شند به‌خاطرشون. مثلا فرزانه این شکلیه که من آهنگی از قبلا که باهاش خاطره‌ی خاصی داره یا همچین چیزی، بذارم، جیغ می‌کشه و قطعش می‌کنه. حالا نه به این دراماتیکی، ولی حسش برای من دقیقا شبیه همینه. ویژگی بارزی نیست، ولی همیشه دارتش. یک جورهایی یعنی برام راحت‌تره به فردی اعتماد کنم که یک دنیای درونی، یا یک سری ارزش‌های درونی داره و فقط مجموعی از سیگنال‌هایی که محیط بهش داده، نیست.
