نمی‌دونم افراد دیگه هم این‌قدر به عمیق کردن قدم‌های اپلای می‌پردازند یا نه (واقعا نمی‌دونی سارا؟) ولی من خوشم میاد. از رزومه خوشم نمی‌اومد البته، روانی شدم سرش. ولی SOP خوب به نظر میاد. من کلا آدم صادقی‌ام فکر کنم، ولی این‌جا دیگه خیلی روی صداقت وسواس پیدا کردم. در نتیجه واقعا فکر می‌کنم به این که چی بنویسم که واقعی باشه. نمی‌دونم، کمک می‌کنه که فکرهام سروسامون پیدا کنه.
برای آیلتس هدفم حتی خود آیلتس نیست. دوست دارم قشنگ حرف بزنم. دوست دارم درست حرف بزنم. اطرافم افراد زیادی نیستند که درست فارسی حرف بزنند. به خودمم امیدی نیست. بعضی اوقات که ایران‌اینترنشنال نگاه می‌کنم، غمگین می‌شم بابت این. به فارسی امیدی ندارم، ولی امیدوارم توی انگلیسی بتونم روون حرف بزنم. بتونم هر چی منظورم هست، به طرف برسونم. بتونم سریع یک نامه با لحن مناسب بنویسم. با لحنی که خودم دوست دارم، و با کلماتی که خودم دوست دارم.
نمی‌تونم حتی ادعا کنم که باهوشم، یا نمره‌های خیلی خوبی دارم، یا مهارت‌های زیادی دارم. ولی من یک چیزی دارم که اگه جای طرف مقابل بودم، از دستش نمی‌دادم. مخلوطی از خلاقیت، کنجکاوی، صبر، انعطاف‌پذیری و شجاعت. مهم‌تر از همه، علاقه به تغییر وگرنه هیچ‌وقت به این‌ها نمی‌رسیدم. قراره از همین‌ها توی SOPم بنویسم. هر چی که فکر می‌کنم درسته. قراره به راه خودم انجامش بدم و بذار ببینیم که قراره به کجا برسیم.
