فردا امتحان ریاضیات مهندسی دارم، سطحم در تبدیل فوریه فقط کمی از یک جلبک تک‌سلولی بیش‌تره، و چیزی که تمام ذهنم رو مشغول کرده، اینه که چطور ممکنه یک نفر بیاد بگه «صداقت سپاه در پذیرش اشتباهش ارزشمنده»؟ واقعا متاسفم بابت این که تصمیم گرفتم از واژه «ارزشی» استفاده نکنم. چون به نظرم بعد از همه این حوادث، تصمیم اشتباهیه.
اولین بار که من کلا نظریه رو شنیدم، از طرف مامانم بود که اومد توی اتاق و تعریف کرد که همچین شکی وجود داره. من و صبا مسخره‌اش کردیم که «باباااا، در این حد هم احمق نیستند دیگه». امروز صبح، وقتی که توی قطار خواب بودم، زنگ زد و گفت که دولت قبول کرده. همین طوری روی تخت نشستم و دیگه خوابم نبرد.
پ.ن: فک کن، همین الانش دارید قربون صدقه این می‌رید که باهاتون صادقند، که مسئولیتش رو به عهده گرفته‌اند؛ اگه توی یک کشور آزاد، با مسئولان نافاسد و راستگو بودید، چقدر ممکن بود از وضعیت رضایت بیش‌تری داشته باشید.
