خیلی دلم می‌خواد حرف‌های سطحی بزنم. متاسفانه اطرافیانم هیچ‌وقت از حرف‌های سطحی من استقبال نمی‌کنند. کلا ینی از حرف‌های من استقبال نمی‌کنند.
مثلا من یه بار از تخت آویزون شدم توی خوابگاه، و به پگاه گفتم که دلم می‌خواد برام خواستگار بیاد. و پگاه طوری برخورد کرد انگار گفتم دلم می‌خواد راسو باشم. نمی‌تونست بفهمه که دلم نمی‌خواد ازدواج کنم، فقط دوس دارم به یکی جواب رد بدم.
یا مثلا یک ساعت پیش به فرزانه گفتم که خیلی دلم می‌خواد بازیگر تئاتر باشم. توی Broadway. و من فک نکنم هیچ‌کس دقیقا درک کنه که دارم چی میگم. مثلا ببین، من توی مصاحبه‌ام برای دانشگاه، گفتم تنها جایی که می‌تونم تصور کنم که باشم و لذت ببرم، این‌جاست. و واقعا بود. معماری قشنگه، مد قشنگه، ریاضی قشنگه، ولی من نمی‌خواستمشون. به جز اختر فیزیک که حتی اونم خیلی نمی‌خواستم و رشته فعلی‌م (که البته واقعا می‌خواستمش) چیز دیگه‌ای رو نمی‌خواستم. ولی الان می‌بینم که عمیقا دلم می‌خواست بازیگر تئاتر موزیکال باشم. دلم می‌خواست از اون رقص‌هایی بلد باشم که همه با دیدنشون فک می‌کنند "واقعا کی از این رقص خوشش میاد؟". شاید هم همه اینا ناشی از دیدن Opening تونی 2013 با اجرای نیل پاتریک هریسه. مسلما این همه اطلاعات دادم که برین دنبالش و ببینین. بعدش هم می‌تونین موزیکال ماتیلدا که فک کنم اسمش Revolting بود و توی تونی اجرا شد، ببینین. در انتها، می‌تونین یه پایان به‌یادماندنی داشته باشین با اون ویدیویی که جیمی فالن برای گلدن گلوب 2017 درست کرده بود.
