شنبه ۲۲ تیر ۹۸
من فک کنم هیچ وقت به این موضوع این جا اشاره نکردم، یا اگه اشاره کردم سطحی بوده، ولی پاییز امسال، کلش به دیدن How I met your mother گذشت. به شکل دقیق تر این که من هر روز از اون شکنجه گاه روحی که بقیه با عنوان "دانشگاه" ازش نام می برند، بر می گشتم. روی تختم که اون موقع تنها تخت تک طبقه اتاق بود (الانم تنها تخت تک طبقه است، ولی دیگه تخت من نیست) می نشستم و به دیوار تکیه می دادم و لپ تاپم که اون موقع هنوز کار می کرد و می تونستم از کیبردش جدا کنم، می ذاشتم روی پام و دو یا سه قسمت (بستگی داشت به شدت ضربه روحی که تو دانشگاه خورده بودم) ازش رو می دیدم. و می دونی، واقعا گوشه امن من توی زندگی اون موقعم بود. چیزی بود که تا حد زیادی من رو نجات می داد. اما حتی جدا از این هم، بهترین سریالیه که من تو زندگیم داشتم.
بعد از دیدنش، یکی از سوال هایی که نقش به سزایی دارند تو قضاوتم درباره افراد، این شد که "تو از Friends بیش تر خوشت میاد یا How I met your mother؟" و خب مسلما شرط پرسیدنش، این بود که طرف دیده باشدش (یه بار اوایل دیدنش، داشتم با ماهان حرف می زدم راجع بهشون و ماهان تحلیل دقیقی کرد که Friends این طوریه، How I met your mother این طوریه و فلان و اینا. بعد پرسیدم که تا کجاش دیده، و در این جا، یه نگاهی انداخت و گفت که هیچ کدوم رو کلا ندیده، صحنه زیبایی بود) و قضاوتم هم این طوری بود که اگه طرف می گفت Friends، در درون سری به نشونه تاسف تکون می دادم، و اگه می گفت How I met your mother اشک ذوق می ریختم که یک انسان زیبای دیگه پیدا کردم.
راستش دلم برای اون دقایق تنگ می شه. واقعا بعد از اون فک نکنم دیگه گوشه امنی برام وجود داشت.
