Fairytale

کاش من یک روز شفا پیدا کنم و ساعت دو و ربع نصفه‌شب دوشنبه در حال پست نوشتن نباشم.

امروز هزارتا کار داشتم. وقت‌هایی که کار اورژانسی‌ای ندارم، حس می‌کنم دیگه وقتشه دو روز به عیش‌و‌نوش بگذرونم، و بعدش تازه یادم میفته هزارتا کار غیراورژانسی دارم که البته تا اون موقع تبدیل به کارهای اورژانسی شدند.

قراره برای عید پاک با زهرا برم هایدلبرگ. خیلی خوشحالم بابتش. شما هم خوشحال باشید که قراره کلی غر بخونید. ولی الان من واقعا خوشبینم. حس می‌کنم خیلی خوش می‌گذره. بهم گفت که می‌ریم توی خیابون‌ها می‌گردیم و می‌ریم کافه و طبیعت و این چیزها. خدا رو شکر هیچ حرفی از هیچ موزه‌ای زده نشد. خدا به من یکم درک فرهنگی بده. ولی برای الان، این دختر از فکر کافه و طبیعتش خیلی خوشحاله.

من سال نوی میلادی رو که جشن نگرفتم، چون نوروز ته قلبمه هنوز. و برای نوروز هم برنامه‌ای نداشتم، چون در جریانش نبودم خیلی. امروز یک برنامه‌ی ناگهانی ریختم که دوست‌های خارجی‌مون رو دعوت کنیم. زهرا قیمه بادمجون درست کرد، من زرشک‌پلو با مرغ، امیر میرزاقاسمی. فردا شام با همیم. دوست‌هامون هم خیلی استقبال کردند. این چند روز واقعا خیلی بی‌بازده بودم، ولی بابت همین برنامه‌ریزی خیلی به خودم افتخار می‌کنم. خانواده‌ام به این چیزها اهمیت نمی‌دادند و من می‌خواستم بزرگسالی باشم که اهمیت می‌ده و اهمیت دادم.

در دوره‌ای از زندگی‌م هستم که هر سالش عجیب‌تر و پرتر از سال قبلی‌شه. نه که من خیلی هم بدم بیاد. 

۱۴۰۱ واقعا جالب بود. نمی‌دونم حتی از کجاش شروع کنم و به کجاش برسم. هزار بار توی ولیعصر قدم زدن داشت، رانندگی توی نصفه‌شب مشهد داشت، استرس شکنجه‌مانند داشت، دلتنگی داشت، عشق داشت. بی‌حسی داشت.

روزهای نسبتا زیاد تنهایی داشت. در نهایتش به جایی رسیدم که این شهر رو خونه‌ی خودم بمونم. مهمون زیاد توی خونه‌ام دارم و شکر خدا حداقل رسول اون‌قدر راحت هست که برای هیچی اجازه نگیره. به صورت روزانه می‌فهمم افرادی هستند که دوستم دارند و واقعا همین کافیه، همین ایده‌آله. من کاملا می‌فهمم چه بیست‌و‌دوساله‌ی خوشبختی هستم. ۱۴۰۱ من رو از یک بیست‌‌و‌یک‌ساله‌ی مضطرب و دارای حسرت‌های فراوان به بیست‌دو‌ساله‌ای رسوند که این پست رو نوشت. 

امشب شام خونه‌ی یک نفر دعوت بودم و دور میز شام که با دوست‌هامون نشسته بودیم، این ایده رو دادم که هرکس یک چیزی بگه که کسی توی آلمان نمی‌دونه، یا کلا چیز شخصی‌ایه. خودم از این گفتم که با یکی از برادرهام تقریبا اصلا حرف نمی‌زنم. کامیلا از سگش که وقتی خودش شیلی بوده، از دستش داده. زهرا از این که شعر می‌نویسه. نوبت به استیون که رسید، از این گفت که چطور وقتی شش سالش بوده، یک یکشنبه صبح رفته که مادرش رو بیدار کنه، نتونسته و به باباش گفته، و باباش که اومده بیدارش کنه، فهمید که فوت کرده.

من قبلش از این گفته بودم که چطور من خیلی احساساتی ندارم برای بروز دادن به بقیه. اصلا مثلا خوشم نمیاد که به کسی بگم دلم براش تنگ شده، چون معمولا دلم تنگ نمی‌شه.

این‌جا که استیون از این خاطره می‌گفت، گریه‌ام گرفت. این‌قدر غم زیادی روی دلم بود که می‌ترسیدم واقعا بشینم های‌های گریه کنم. این‌قدر احساسات و هم‌دلی‌م با بقیه پسرفت کردند در طول سال‌ها که وقتی یک چیز این‌طوری پیش میاد، هم‌زمان خوشحال هم هستم که هنوز دارمشون.

از ایده‌ی محو نبودن مامانم داشتم گریه می‌کردم. حتی الانم که می‌نویسم گریه‌ام می‌گیره. این‌قدر دوستش دارم، این‌قدر دوستش دارم که نمی‌دونی.  همین‌جا بود که نوشتم ازش متنفرم، همین‌جا هم می‌نویسم که یک لحظه فکر کردن به نبودنش، صورتم رو خیس می‌کنه. 

واقعا نمی‌دونم چطوری انرژی جمع کرده بودم که الان از قبل هم خسته‌ترم. دیروز هم پریود شدم و الان با ترکیب استرس و خواب کم و درد و نیاز به دستشویی رفتن مداوم، واقعا روز بهاری زیبایی رو دارم می‌گذرونم.

وشنوی خیلی بهم محبت می‌کنه؛ امروز از اون روزهایی بود که از بدو بیدار شدن داشتم غر می‌زدم. بهش می‌گم که آیا فقط من در حال مرگم، و می‌گه نه، بقیه هم همین‌اند. ولی از بقیه پرسیدیم و نبودند. در نتیجه الان این شک به دل من افتاده که آیا فرد ضعیفی‌ام. به هر حال جوابش آره هم باشه، اشکال نداره؛ دوست دارم فکر کنم که لوس بودنم نقطه‌ی ضعف بزرگی نیست.

پروژه‌ی الانم رو واقعا نمی‌فهمم؛ یعنی از دور می‌فهمم و همه‌چی خوبه، ولی وقتی دارم انجامش می‌دم، اصلا نمی‌فهمم چه اتفاقی داره میفته. نمی‌تونم دقیقا دنبال کنم و افراد این آزمایشگاه هم چون خیلی توش غرق شدند، گیج شدن من براشون دقیقا قابل‌درک نیست. هی مقاله می‌خونم و هی کم‌تر متوجه می‌شم. 

فردا باید پروژه‌ی اولم رو ارائه بدم و فکر کنم ته دلم براش استرس دارم. دوست دارم خیلی خوب پیش بره، ولی در خودم فقط برای یک ارا‌ئه‌ی متوسط انرژی پیدا می‌کنم. این‌قدرم ارائه‌ی بقیه رو سخت‌گیرانه قضاوت کردم که معلوم نیست خودم چه جواهری قراره ارائه بدم. واقعا فقط دارم روی مهربون بودنم حساب باز می‌کنم که دل بقیه رو نرم کنه.

یکی از کارهایی که شدیدا من رو عصبانی می‌کنه، اینه که بقیه راجع به ساعت کارت نظر بدن. حالا شکر خدا کسی به من کاری نداره توی این وضعیت، ولی امروز شاهد یک مکالمه‌ی این‌طوری بودم که یک طرف این‌طوری بود که "عه، تو ساعت چهار رفتی؟ من تا هفت بودم توی آزمایشگاه." واقعا در خودم می‌بینم که یک روز به یک نفر به‌خاطر یک اظهار نظر این‌طوری بپرم. نمی‌دونم من الان عصبی‌ام، یا واقعا این جملات این‌طوری حس خوبی منتقل نمی‌کنند. به اون درجه از اعتماد‌به‌نفس رسیده باشم که نظر بقیه اهمیت خاصی برام نداشته باشه، ولی توقع دارم بقیه حواسشون به حرف‌هاشون باشه.

یا رسول دیروز ازم می‌پرسید ارائه‌ام چند اسلایده، و می‌گفتم مرد، تعدادش چه فرقی داره؛ مطلب رو برسونه، می‌رسونه دیگه. به نظرم وسط همه‌ی این چیزها، حداقل این چیز خوشحال‌کننده‌ایه که نظر خودم رو رها نمی‌کنم.

در خودم ولی می‌بینم که فکرهام رو کنترل کنم؛ با خودم مهربون باشم، ارائه‌ام رو از متوسط ذره‌ذره بالا بکشم و هر سوالی که راجع بهش می‌شه پیش‌بینی کنم. به سوپروایزرم بگم که دقیقا نمی‌فهمم داره چه اتفاقی میفته و چیزهای خوشمزه بخورم وسط این اتفاق‌ها. رسول گفت عصر پیشش برم برای چایی. می‌فهمم در حد نصف کامل هم بهره‌ور نیستم، ولی خب در قضاوتم از خودم، لحاظ می‌کنم که انرژی‌م بین سی تا بیست درصد معموله.

کل آخر هفته استراحت کردم؛ تولد کامیلا رفتم، با زهرا توی کافه‌ای که همیشه چشمم رو می‌گرفت، کلی حرف زدم، تا ظهر توی تختم موندم و توی گوشی‌م بودم، آشپزی کردم و با هم توی یوتیوب گشتیم و Friends دیدیم. براش آهنگ‌های تام رزنتال رو خوندم و یک لباس سفارش دادیم چون متوجه شدم من به معنای واقعی کلمه دارم سه‌تا لباس رو پشت‌سرهم برای بیرون رفتن می‌پوشم.

الان که دوشنبه است و توی آزمایشگاهم و باید کارم رو شروع کنم، هی خوشحال می‌شم از فکر آخر هفته‌ای که گذروندم. که چقدر استراحت کردن و احساس بعدش که بالاخره می‌تونی فکر کنی، خوشاینده. چقدر هی مصمم‌تر می‌شم که زندگی شلوغی نداشته باشم.

امروز از آزمایشگاه زود اومدم خونه با عزم راسخ برای استراحت کردن و یک ساعت گذشته توی پینترست داشتم دستور پخت می‌دیدم. چند روز گذشته واقعا فرسوده شدم و الان حتی نمی‌تونم بفهمم دقیقا توی ذهنم داره چی می‌گذره. هفته‌ی اولم توی آزمایشگاه چندان خوب نبود و مدام اشتباه می‌کردم، ولی سوپروایزرم امروز پرسید که آیا خیلی توی آزمایشگاه کار کردم، چون خوب با وسایل آزمایشگاه کار می‌کنم. خدا رو شکر که کسی رو با جنون نرسوندم با هر دقیقه اشتباه کردن.

دوست ندارم از این آدم‌ها باشم که مدام از سرشلوغیشون شکایت می‌کنند، دلم نمی‌خواد یکی‌یکی بقیه‌ی ابعاد زندگی‌م سرکوب بشه. دو سه هفته است بدمینتون نرفتم، و به‌جاش باید برم برنامه‌ی کلاس زومبا رو چک کنم. باید یک راهی باشه که کتاب خوندن برام یک کار بیگانه نباشه، و احتمالا نباید زندگی‌م طوری باشه که برسم خونه و نتونم از تختم بیرون بیام. قرار بود توی بهار بدوم و هنوز شروعش نکردم. در دفاع از خودم، چند روزه که این‌جا صبح تا شب و شب تا صبح برف و بارون میاد، ولی اگه آفتاب و نسیم بهاری هم بود، من احتمالا همین‌طوری توی تخت سیر می‌کردم.

هندی‌هامون خیلی جالب‌اند، یکی می‌خونه، یکی می‌رقصه، و هرکسی یک هنری داره. وشنوی می‌گفت کلاس رقص داشتند توی مدرسه و کلا این کارها عادیه. من و رسول می‌گفتیم که اگه زیست رو از زندگی‌مون حذف کنی، ما واقعا چیز دیگه‌ای برای ارائه نداریم. در نهایت، ارائه‌اش اهمیت بنیادین نداره، ولی ببین، من واقعا با نوشتن زندگی‌م داره جلو می‌ره، می‌فهمم باید چی کار کنم و یکی از منابع آرامشمه. از کجا شروع شد؟ یک روز وقتی کلاس چهارم بودم، حمید بلاگفا رو نشون داد بهم و این که چطور می‌تونم وبلاگ بسازم و توش بنویسم. 

به پرهام می‌گم که من واقعا چیز فرهنگی‌ای از خانواده‌ام بهم نرسید چندان. یا مثلا همین قضیه‌ی آشپزی که این‌قدر چیزهای پایه برام جدیدند. می‌گه شاید علاقه نداشتم، ولی واقعا فکر می‌کنم من اتفاقا فرد علاقه‌مندی بودم و هستم به چیزها. نه این که برام بحث privilege باشه، یا از دستشون عصبانی باشم؛ چیزهای خیلی بیش‌تری دارم برای شکرگزار بودن تا طلبکار بودن. ولی خیلی اوقات حسرت می‌خورم بابت زمانی که از دست دادم و چیزهایی که می‌تونم داشته باشم. مخصوصا وقتی می‌بینم یک چیز کوچک این‌قدر توی زندگی‌م تاثیر داشته.

اگه انسان روی نموداری از مودها بالا و پایین بره، من الان توی یکی از پایین‌ترین نقاطشم. ذهنم آشفته‌ست و مدام کارهای جدید به ذهنم می‌رسه که باید انجام بدم. باید دنبال آزمایشگاه برای تز ارشدم بگردم، هنوزم دارم تلاش می‌کنم که هر روز Alberts عزیزم رو بخونم، باید سمینار پروژه‌ی اولم رو آماده کنم. رسول بهم دیروز این ایده رو داد که می‌تونم آخر هفته‌ها برنامه‌نویسی کار کنم. همه‌ی این چیزها فکرشون از یک طرف خوشاینده، چون من دوستشون دارم، ولی سرم شلوغ می‌شه و بعدش کلا نمی‌فهمم دارم چی کار می‌کنم. در کنار همه‌ی فکرهای پیچیده باید حواسم باشه که کوهی از ظرف توی آشپزخونه‌ام جمع نشه، که دیشب سر همین قسمتش رد داده بودم.

خوبی‌م اینه که یک سیستم دارم که وقتی حس می‌کنم دارم overwhelmed می‌شم، متوقف می‌شم و دیگه به چیزی فکر جدی نمی‌کنم تا انرژی توم به اندازه‌ای جمع بشه که بتونم از پس چیزها بربیام. دیشب هم رفتم توی تخت مچاله شدم و ساعت دوازده‌و‌نیم تونستم برم حمام و بعدش کوه ظرفی که جمع شده بود، بشورم. ساعت دو خوابیدم و سر کلاس سرم می‌رفت، و الان بهترم. می‌تونم فکر کنم، ولی برام عجیبه فکر این که قراره من همه‌ی این کارها رو بتونم به صورت دیفالت انجام بدم و تازه روشون هم بذارم بعدا. حس می‌کنم اولش فقط این‌قدر پیچیده به نظر میاد و بعدا کم‌کم آسون‌تر می‌شه و شاید یک روز واقعا دیفالتم بشه.

امروز وشنوی و رسول برام یک دفتر آوردند با این طرح:

This aunt runs on lots of love and coffee.

و رسول از آمازون سفارشش داده بود، به‌خاطر این که بهش گفتم زن‌داداشم حامله است :( بچه‌ام :( بهم گفت که ارزون‌ترین گزینه رو برام سفارش داده :( و من و وشنوی از اون طرف داشتیم یک کارت براش آماده می‌کردیم به مناسبت تموم کردن پروژه‌ی اولش، چون مزخرف‌ترین سوپروایزر دنیا رو داشت. روی کارتش وشنوی پاندای کنگ‌فوکار کشیده و من قراره شرک بکشم. چون مثل این که این‌قدر دوستشون داره که هر چند هفته دوباره می‌بینتشون. من حتی یک ویدئو از رسول دارم که داره راجع به درونمایه‌ی شرک حرف می‌زنه.

برای مامانم فیلم رقص نهاییمون رو فرستادم و می‌گه مثل ستاره می‌درخشم :( واقعا فکرش جالبه که انسان‌هایی توی این دنیا هستند که توی قلبشون بهم محبت دارند، و من هم بهشون.

کاش حالم زودتر خوب بشه. تنهایی از خودم مراقبت کردن الان برام ممکنه، ولی وسط کلاس و آزمایشگاه چندان خوشایند نیست.

امشب تایتانیک رو دیدیم. وسط فیلم ازش می‌پرسم که اگه من توی وضعیت جک بودم، برمی‌گشت که نجاتم بده، و گفت آره. پرسید که من چی، و گفتم نمی‌دونم، و واقعا نمی‌دونم. کسی توی ذهنم نیست که مطمئن باشم براش برمی‌گردم. بیش‌تر از همه احتمال می‌دم که برای بچه‌ام برگردم، ولی خب سخته فهمیدن این که به بچه‌ام چه حسی دارم، وقتی نیست. انسان‌ها برام ارزشمندند، ولی من واقعا واقعا ترسوئم. از اون طرف به‌شدت هم از رفتارهای بدوی بدم میاد. در نهایت فردی می‌شم که بقیه رو کنار نمی‌زنه برای رسیدن به جایی، و فردی که از جایگاهی که به دست آورده هم به راحتی نمی‌گذره.

به طرز عجیبی جفتمون از فیلمش خوشمون اومد. یعنی من با توقع صفر رفتم و آخرش می‌خواستم بایستم دست بزنم. با خودم فکر کردم که شاید وقتی هجده سالم بود، مطمئن می‌بودم که برمی‌گردم و دروغ هم نمی‌بود. فکرش غم‌انگیز بود برام. بعدش فکر کردم که چرا غم‌انگیزه برام؛ من می‌تونم رز و جک رو احمق بدونم. ولی این چیزیه که اطمینان خوبی ازش دارم؛ که با وجود این که بخش زیادی از ظرفیتم برای عاشق بودن رفته، هنوزم عشق برام ارزشه. 

من از صبح نود درصد توی تخت بودم و ده درصد بقیه‌اش هم داشتم Friends می‌دیدم و یک توتوریال آنلاین ناقابلی هم رفتم و به زور تا آخرش موندم. تنها توقعی که از خودم دارم اینه که پا شم برم حداقل یک خرید کنم که از گشنگی تلف نشم، ولی نه‌خیر، تخت خیلی کیف می‌ده. هر بار بقیه می‌گن که یک جا نمی‌تونند بشینند و از یک کار به کار دیگه می‌پرند، رو به خودم می‌کنم و می‌پرسم "تو چرا این‌طوری شدی؟" چون واقعا حتی با وجود کم‌لطفی‌م به خواب، لم دادن توی تختم و خوندن کانال‌ها/سریال دیدن جزو لذت‌بخش‌ترین کارهاییه که من توی زندگی‌م پیدا کردم.

دیروز کسی رو پیدا نکردم که باهاش برم کافه و بنابراین یک مقداری خرید intensive داشتم و در نهایتش یک پیژامه‌ی یاسی خریدم. از وقتی این‌جا اومدم، چند بار تا حالا مردم از سلیقه‌ام تعریف کردند که واقعا بی‌سابقه است. تعریف عادی هم نه، این‌طوری که انگار مدل خودم رو توی لباس پوشیدن داشته باشم :( حتی رسول هم می‌گفت که من رنگ‌های قشنگی انتخاب می‌کنم. مامانم دیشب توی ویدئوکال به پیژامه‌ام دقت کرد و گفت عکس براش بفرستم و بعدشم در جواب به عکسم و ویدئوهای رقصمون نوشت که من بی‌نظیرم :( آه، چقدر مورد محبت واقع شدن کیف می‌ده :( اگه توی خونه‌مون بودم، امروز می‌رفتم توی هال می‌نشستم و با مامانم حرف می‌‌زدم. 

یک بار بهم می‌گفت که وقتی بیام، یک روز همه رو دعوت می‌کنیم و می‌ریم بیرون و منم یادمه فکر کردم که نه، من همه دلم نمی‌خواد، من بعضی‌ها رو خیلی دلم می‌خواد. همین امروز و دیروز هم از ته دلم می‌خواستم با دوست‌هام برم بیرون، ولی بعد از این که دیدم وشنوی و رسول و آیشنور دردسترس نیستند، بی‌خیال شدم. نه این که فکر کنم این که این همه فیلتر می‌ذارم ویژگی خیلی خوب و درستیه، ولی فقط مدلیه که هستم. عواقب و فواید خودش رو هم داره که منم باهاشون کنار اومدم. حس می‌کنم ولی همین‌طور بزرگ‌تر که می‌شم، قلبم جای بیش‌تری پیدا می‌کنه برای دوست داشتن آدم‌ها، حس می‌کنم نفرت و قضاوت کم‌تری توی قلبم هست کلا و شاید بعدا بتونم کم‌تر فیلتر بذارم برای محبت کردنم به آدم‌ها و این‌قدر بهانه نیارم.

به امید خدا به زودی خستگی از تنم بره و پروژه‌ی بعدی رو شروع کنم. البته اگه بلند نشم و نرم خرید، احتمالا به هفته‌ی بعد نخواهم رسید. ذهنم که از عیاشی سیر شد، بیش‌تر به این فکر می‌کنم که باید چی کار کنم. فعلا دوباره امیدوار شدم که شاید به کتاب خوندن عادت کنم و شاید پلی‌لیست بهارم بیش‌تر از پنج آهنگ داشته باشه. قراره کلاس آلمانی ثبت‌نام کنم و به A1 برسم بالاخره.

خیلی ولی جالبه که من تا یک مدت زیادی منظورم از راه خودم، میانگین راه بقیه بود :)) یعنی امروز که سر توتوریال داشتم تلف می‌شدم از خستگی و بی‌حوصلگی، فکر کردم اگه الان دو نفر رفته بودند، من می‌موندم، و فکر کردم که نه احتمالا، ولی چون بقیه سر کلاس بودند، من هم موندم.

و می‌دونی، آدم احمق نیست. یعنی من یک دوره‌ای که اعتماد‌به‌نفسم کم بود، تلاش کردم زیاد درس بخونم و دوره‌ی پایتون رو تموم کردم و بعدش احساس خیلی بهتری به خودم داشتم. اگه دیده باشی که از پس کارها برمیای، باور کردن این که از پس کارها برمیای، نیاز به تلقین و ذکر روزانه نداره. همین الانم من هر لحظه کاملا آگاهم که پتانسیل زیادی دارم و از بخش زیادی از این پتانسیل دارم استفاده می‌کنم. 

از تصمیماتی که می‌گیرم، مخصوصا تصمیمات کوچک راجع به این که زندگی روزانه‌ام رو چطور مدیریت کنم و چقدر خرج کنم، و چی بپزم و چقدر پس‌انداز کنم، واقعا ایده‌ی زیادی ندارم. تجربه‌ی زیادی توی این چیزها ندارم و اصرارم روی زندگی کردن به مدل خودم هم نمی‌ذاره از کس دیگه‌ای دقیقا الگو بگیرم، ولی راحت شک می‌کنم سر تصمیماتم، چون واقعا هم می‌دونم که نمی‌دونم.

فکر می‌کنم اگه یک مدت انرژی بذارم و دقیقا فکر کنم روی چیزها، بالاخره الگوی چیزها دستم میاد و یاد می‌گیرم، ولی نمی‌دونم چرا این‌قدر obliviousام گاهی اوقات و نمی‌تونم دقیقا اطلاعاتی که اطرافم هست، پردازش کنم. مثلا یاسین که اومده بود این‌جا، می‌گفت که چراغ سمت آشپزخونه فقط روشن باشه، بهتره، چون جفتشون با هم روشن باشند، آزاردهنده است. من انگار ته ذهنم همیشه به این فکر می‌کردم، چون وقت خواب که اون یکی چراغ رو خاموش می‌کردم، یک نفس راحت می‌کشیدم هر بار، ولی بازم عصرها که برمی‌گشتم خونه، جفتشون رو روشن می‌کردم. از کریسمس به بعد نود درصد فقط چراغ آشپزخونه رو روشن می‌کنم. یا مثلا تازگیا موقع خرید یادداشت می‌کنم هر چی خرید می‌کنم و نمی‌ذارم از یک حدی بالاتر بره. قبلا وسط خرید می‌گفتم حس می‌کنم کلا ده یورو تا حالا خرج کردم، بعدش می‌رفتم و می‌شد هفتاد یورو :))) خیلی خنده‌داره وقتی واقعا بلند فکرهام رو می‌نویسم، ولی خب من ادعایی ندارم. نمی‌تونم از خودم متنفر باشم بابت این چیزها. دارم تلاش می‌کنم بزرگسال بهتری باشم ولی. impulsive و منطقی بودنم هم‌زمانم خیلی جاها به دردم خورده، ولی در مورد پول فقط دیوانه‌ام کرده. از یک طرف منطقی نمی‌بینم که عذاب بکشم، از یک طرف منطقی می‌بینم که پشتوانه داشته باشم، چون واقعا آدم خبر نداره. در نهایت به همین تعادل ظریف رسیدم که یک هفته برای خریدن چیزها صبر کنم، یک بودجه‌ی هفتگی داشته باشم، و برای وعده‌های غذایی‌م هم برنامه‌ریزی کنم. هفته‌ی پیش زیادی روی خودم حساب باز کردم و سه بسته سالاد برای سه روز خریدم و حدس بزنید کی مجبور شد دو بسته سالاد دور بریزه.

حالا هم این دختر زیبا و کاملا productive می‌ره خرید کنه. ممنون که وقتتون رو روی پستی سرشار از چیزهای یا بدیهی یا بی‌اهمیت گذاشتید.

صبح با پریا گزارشم رو مرور کردیم و بعدش می‌خواستم ویرایشش کنم که دیدم برام کروسان گذاشته روی میزم با همین نوت. قلبم :( 

یکی از خوبی‌های بزرگسالی اینه که خودت رو شناختی و می‌فهمی وقت‌هایی که بدقلقی باید چی کار کنی. مثلا گاهی اوقات توی بدمینتون پشت‌سرهم اشتباهات احمقانه‌ای می‌کنم (اگه کل متد بازی کردن من اشتباهات احمقانه محسوب نشه)، و این‌جور وقت‌ها معمولا کمک می‌کنه اگه پنج ثانیه مکث کنم. حتی به چیز خاصی هم فکر نکنم، فقط به خودم فرصت بدم. روز آخر روتیشن اولمه و دارم گزارشم رو کامل می‌کنم. باید یک مقدار محتوای سخت راجع به یک چیزی واردش کنم و ذهنم کار نمی‌کنه. فکر کردم که نوشتن همیشه کمک می‌کنه.

یکی از چیزهایی که در مورد پروگرمم ازش خوشم میاد، اینه که روی موج سوار نیست، به همه‌ی موضوعات می‌پردازه. دیروز یک lecture راجع به cell adhesion داشتیم که یعنی در مورد اتصالات بین سلول‌ها بود. من کل لیسانسم شاید ده دقیقه به اتصالات بین سلول‌ها توجه کردم :)) قبل از اومدن به این‌جا فقط سرطان به نظرم موضوع آبرومند بود، الان حتی اسکلت سلولی هم دوست دارم، باورت می‌شه؟ وقتی ارشدم تموم بشه، مدرکم الکی نیست، واقعا از همه‌ی زیست مولکولی یک چیزی دیدم.

من یک زمانی واقعا می‌خواستم نرد باشم، می‌خواستم زیست به دانشگاه محدود نباشه برام و الان بهش رسیدم. با دوست‌هام گاهی اوقات رندوم بحث یک چیزی میاد وسط و هر کسی یک نظری داره و اون موقع‌ها حس می‌کنم که من واقعا یک چیزی بلدم، و خدا رو شکر که جایی‌ام که آدم‌هاش به چالشم می‌کشند.

آخر این هفته بالاخره قراره واقعا روی صحنه برقصیم. یادته یک زمانی رقصیدن برام آکوارد بود؟ یادش به خیر. سوپروایزر روتیشن بعدی‌م برام نوزده‌تا مقاله فرستاده که بخونم قبل از هفته‌ی بعد و تفریحم شده که ایمیلش رو به بقیه نشون بدم و هی اسکرول کنم و یک هفت هشت ثانیه طول بکشه که به آخرش برسیم. روز اول بهاره و با همکلاسی‌هام قرار گذاشتم که توی بهار برای lectureها dress بپوشیم. من تا حالا توی این کشور فقط یک بار با لباس آستین کوتاه در هوای آزاد بودم. امروز صبح که پرده رو یکم کشیدم، نور آفتاب اومد توی اتاق.

ساعت سه‌و‌نیم شبه و من سه ساعت گذشته داشتم خونه‌ام رو تمیز می‌کردم و الان پایی برام نمونده. ساعت واقعا نامتداولیه برای تمیزکاری، حتی برای من، ولی تازگیا یاد گرفتم که تمیزکاری باعث می‌شه یکشنبه‌ها واقعا غم‌انگیز باشه، بنابراین خرید کردن رو به زور به جمعه‌شب‌ها کشوندم، تمیزکاری هم با این اوصاف به شنبه‌شب که در نهایت فردا با وشنوی و رسول صبحانه و ناهار بخورم و بعدازظهر بیرونشون کنم و درس بخونیم با هم و آخر شب فیلم ببینیم. اصلا برنامه‌ی بدی نیست. یکم موقع تنهایی توی تاریکی با بار سنگین خریدهام از فروشگاه برگشتن اذیت می‌شم و غم توم انباشته می‌شه، که واقعا این رو از بیست‌سالگی کم کنی، چی می‌مونه ازش؟ در نتیجه فعلا برنامه همینه.

یک بار با آدیبا از کافه داشتم برمی‌گشتم به سمت آزمایشگاه. آدیبا همون فردیه که دو پست قبل بهش اشاره کردم. جالبیش برای من اینه که ما در درون واقعا یکی‌ایم، فقط به من یک مقدار ترس از قضاوت بقیه و میل به آبروداری اضافه شده که ظاهرمون رو نسبتا متفاوت کرده. به هر حال، بهش گفتم که من چون دوست ندارم خیلی ندیده به نظر برسم، به بقیه نمی‌گم، ولی حتی بعد از شش ماه زندگی توی این‌جا، من هنوز به آسمون و طبیعتش عادت نکردم. هنوز قلبم می‌گیره از قشنگیش. هنوزم از پنجره‌ی آزمایشگاه خیره می‌شم به طبیعت اطراف.

بهش می‌گفتم که من به شهرها و سازه‌ی بشر به صورت کلی اهمیت خاصی نمی‌دم. الان شهری توی ذهنم نیست که بگم از اعماق دلم دوست دارم بریم. شاید چون تجربه‌ام کمه این‌طوری بی‌تفاوتم. ولی مثلا وین هم که بودیم، واقعا تمام تلاشم رو کردم که اهمیت بدم و نمی‌تونستم. البته یک بخشش هم شاید اینه که من هنوز مدل مسافرت خودم رو پیدا نکردم. مثلا خیلی فکر می‌کنم که من دوست دارم نصفه‌شب توی شهر با فرد مورد علاقه‌ام قدم بزنم و صحبت کنیم، راجع به هر چیزی. دوست ندارم به زور برم موزه‌هایی که توش باید قفسه‌های پر از چاقو یا شمشیر یا ظرف ببینم و نفهمم باید چه برداشتی ازشون داشته باشم. دوست ندارم توی ذهنم پرونده‌اش رو ببندم و بگم خب دیگه مسافرت خداحافظ. چیز مهمیه برام و دوست دارم تلاش کنم برای بهتر شدن توش.

ولی راجع به طبیعت، به‌عنوان کسی که برای سیزده‌به‌در مجبور بوده بره در کوه‌های کاملا خشک پیک‌نیک داشته باشه با خانواده‌اش، من برای هر جای یک ذره سبز کاملا پایه‌ام. یک درخت باشه فقط. فکرش به وجد میارتم. من یک بار سه ساعت خودم رو توی رود و درخت و جنگل انداختم که کنار یک آبشار کوچک صبحانه بخورم، و سارای عمیقا شادی بودم در اون ساعت‌ها.

دیروز این ویدئوها رو توی یوتیوب می‌دیدم و دوست داشتم گریه کنم. امروز ازم پرسید چرا می‌گم قلبم شکست، و می‌گفتم چون فکر کردم پام هیچ‌وقت نمی‌رسه به همچین جاهایی. می‌گفت چرا نرسه، و واقعا چرا نرسه؟ احمقانه است دلیلش، ولی من واقعا ضعیفم و واقعا اولین نفری که توی فیلم آخر‌الزمانی نابود می‌شه. فکر کردم من این‌قدر قوی نیستم که ماجراجو باشم، ولی بعدش حس کردم درست نیست. یعنی قوی نبودنم که توش شکی نیست، ولی هزارتا سارای دیگه توی آینده هست، و شاید سارایی که توی بهار قراره دوچرخه بخره و بدوه، سارای بشه که کارهای خفن‌تری کنه. سارایی که هفته‌ی بعد شاید بره هانوفر و برای Easter تنهایی بره برلین، شاید سارای بشه که یک روز مسافرت رو تبدیل به یک فاجعه برای خودش و اطرافیانش نکنه.

امروز پگاه خیلی ناگهانی توی وویسش گفت که خیلی خوشحاله که من توی زندگیش اومدم که واقعا خیلی خیلی عجیب بود. یعنی من ویدئوی رقص هندیمون رو فرستادم و گفت که تو همیشه خیلی پی خودت بودی و من گفتم تو رو خدا دور از وطن از خودت عبارت درنیار، پی خودم بودن یعنی چی، و گفتش یعنی کاری که دوست داری می‌کنی. بعدش هم به ابراز علاقه‌اش رسید. پرسیدم چرا، و گفت چون خودش همیشه پی آدم‌ها بوده و من پی چیزهایی که خودم دوست دارم و این براش الهام‌بخش بوده. خیلی مکالمه‌ی عجیبی بود برام، چون من توی ذهن خودم همه‌اش دنبال آدم‌ها بودم. ولی بعدش یکم دقت کردم و دیدم با این که با وجود آدم‌ها راحت‌تر بودم، ولی در حقیقت همیشه دارم دنبال چیزها می‌رم.

یک کارگاه saving بود توی دانشگاه که من دوست داشتم برم. به وشنوی و رسول گفتم، به آیشنور گفتم، هیچ‌کدوم نمی‌اومدند. من گفتم که نه، من باید برم. خودم رو به زور از خونه ساعت هفت شب کشیدم بیرون و سوار اتوبوس شدم و کلی راه رفتم و آخرش چون دیر رسیده بودم، نتونستم برم تو. خیلی واقعا عصبی‌م کرد ولی چون بامزه هم بود، زود move on کردم. فرداش داشتم برای وشنوی و رسول تعریف می‌کردم و می‌گفتم که من اصلا اصلا دلم نمی‌خواست برم،  ولی رفتم، و رسول سرش رو تکون داد و گفت yeah, you had to چون نمی‌فهمه که من چرا این‌قدر خودم رو به کارهای مختلف مجبور می‌کنم. مجبور می‌کنم، چون دلم نمی‌خواد با تصورات خودم از چیزها محدود بشم. 

یک توییتی هست فکر کنم با توصیف اون لحظه‌ای با یک حالت آکوارد از اون‌جایی رد می‌شی که تازه طی (یا تی؟) کشیده شده و این شکلیه که خب حداقل مثل آدم راه برو، تو که خرابش می‌کنی به هر حال. امروز داشتم بهش فکر می‌کردم. به این که نشانه‌های پشیمونی از کارت حتی اگه واقعا کاربردی نداشته باشند، بودنشون احتمالا بهتره، چون به طرف مقابل پشیمونیت رو می‌رسونه و نشون می‌ده از ذهنت پاکش نکردی. 

من واقعا اوایل عذاب وجدان داشتم بابت حقوق داشتن و خونه داشتن و الان اصلا. توی یک دوره‌ای اون وسط‌‌ها عمیقا گیج بودم و نمی‌فهمیدم اگه من قراره نگرانی آینده نداشته باشم، پس به چی قراره فکر کنم. الان فکرهای خودم رو پیدا کردم. بابتشون دقیقا عذاب وجدان ندارم، ولی هی دوست دارم نشون بدم که چیزها توی ذهنم هستند. نمی‌دونم، این موضوعیه که هنوز گیجم می‌کنه.

قشنگ انگار خودم رو چشم زدم :)) این‌قدر خسته و نیازمند آخر هفته‌ام که نمی‌دونی. بیش‌تر از یک ساعت توی یوتیوب بودم و حتی عذاب وجدان ندارم. دلم می‌خواست به حال خودم باشم. این‌جور وقت‌هائه که انسان با خودش فکر می‌کنه من اگه این‌جا توی خودم فرو برم، هیچ‌کس نیست که بیرون بکشتم. 

یک مفهوم احتمالا نسبتا معروفی هست که باید یک آدم داشته باشی توی زندگی‌ت که نصفه‌شب هم بهش نیاز داشتی، باشه برات. بعد شاید فکر کنی واقعا انسان کلا شاید سه چهار بار در زندگی‌ش نصفه‌شب به کسی نیاز داشته باشه، ولی من نمی‌دونم یک زمانی چه سبک زندگی‌ای داشتم که هر هفته یک نصفه‌شب در غم کاملا غرق بودم. فکر کنم فکر این که اگه غرق بشم، هیچ‌کس نیست که نجاتم بده، چنان وحشتی به دلم مینداخت که واقعا غرق می‌شدم. الان این شکلی نیست. من توی خودم غرق بشم، می‌دونم حداقل یک نفر می‌فهمه. می‌دونم حتی اگه من زندگی رو رها کنم، زندگی به من چنگ انداخته.

من واقعا زندگی علمی‌م از این‌جا شروع شد. باورت نمی‌شه توی این مدت چه همه چیز یاد گرفتم، چقدر دانشگاه برام مفید بوده، چقدر شوق یاد گرفتن بهم برگشته. مشکلم این بود که توی ایران هی صرفا می‌خوندم و هیچ کار تحقیقاتی‌ای نمی‌کردم تقریبا که این باعث می‌شد اصلا نفهمم پژوهش یعنی چی. الان که می‌فهمم چه شکلیه، که هر چقدر می‌تونی سوال می‌پرسی و شک می‌کنی و راه خلق می‌کنی و همکاری می‌کنی، شیفته‌شم. واقعا شیفته‌شم. من واقعا عیب‌های زیادی دارم، ولی روی این شک ندارم که لایق این‌جا بودنم. نه از نظر زندگی، هر کس لایق راحت زندگی کردنه، ولی از نظر علمی. 

الان یک بزرگسال محسوب می‌شم. یعنی باورت نمی‌شه، ولی واقعا مسئولیت‌پذیرم. حواسم هست چی توی یخچالمه که تا قبل از خراب شدنش بخورمش. هنوزم سالاد و بعد از وعده‌های غذایی‌م میوه می‌خورم و برای بقیه آشپزی می‌کنم. نود درصد پاستا، ولی خب به هر حال. واقعا جالبه فکر کردن بهش، مخصوصا اگه بدونی من چقدر ذاتا با بزرگسالی متضادم. چقدر در درون حواس‌پرت و آسوده‌طلبم و تنها چیزی که جلوم می‌بره، میلم به انجام دادن کارهای درسته. البته واقعا خیلی رو دارم که در حین عقب انداختن نوشتن تکلیفم از مسئولیت‌پذیری‌م می‌نویسم، ولی دقیقا همین، من مطمئنم ساعت یک نصفه‌شب هم شده، بلند می‌شم که تکلیف بنویسم، حتی وقتی برای کسی مهم نیست که من انجام دادم یا نه. مشکلش فقط ساعت خوابمه که البته من هیچ‌وقت سرش ادعا نداشتم.

من واقعا خوشحالم جایی زندگی می‌کنم که آرایش کردن خیلی رواج نداره. واقعا زندگی‌م شلوغه، جایی برای این نگرانی‌های چرت‌و‌پرت ندارم واقعا. سر این یادم افتاد که موقع یوتیوب دیدن حس کردم یک تفاوتی هست بین چیزی که من اطراف خودم و در یوتیوب می‌بینم و بعد از چند دقیقه فکر کردن به این‌جا رسیدم. نمی‌دونم، حس می‌کنم توی محیطی هستم که اهمیت مینیمالی به این چیزها می‌ده. بازم صفر نیست و منم این‌طوری نیستم که هیچ اهمیتی ندم، ولی متناسب با محیطم‌ام.

ته ذهنم به تورنتو رفتن برای دکترا فکر می‌کنم، یا خونه گرفتن با یکی از دوست‌هام و داشتن یک آشپزخونه‌ی بزرگ. بعضی اوقات هم به ازدواج و بچه‌دار شدن. (حتی زندان رفتن. واقعا هر راهی که من شب‌ها توی خونه تنها نخوابم و صبح‌ها تنها بیدار نشم، چون اصلا دوست ندارم.) انگار که برام خیلی جالب بوده باشه دیدن این که بیست‌و‌دو سالمه و بالاخره حقوق خودم رو دارم و دلم بخواد ببینم تا چه حد می‌تونم ادامه‌اش بدم.

عیب‌های خودم رو می‌بینم و هیچی از علاقه‌ام به خودم کم نمی‌کنند. پیشرفت بقیه رو می‌بینم و حتی خوشحال می‌شم و نگرانم نمی‌کنه. سوال‌های بقیه رو سر کلاس در حالی که خودم موقع lecture حواسم پرت بوده، می‌شنوم و می‌تونم واقعا از کیفیت خود سوال لذت ببرم. مسیرم رو می‌بینم و کم‌تر نیاز هست که به خودم یادآوریش کنم. حالا هم برم تکلیفم رو بنویسم که فردا به خودم لعنت نفرستم.

دیشب یادم رفت آلارم بذارم و امروز ساعت ده بیدار شدم و به‌خاطر همین هم الان توی تاریکی روی تختم نشستم و نمی‌دونم چی کار کنم.

امروز واقعا به‌زور از آزمایشگاه اومدم بیرون. یعنی اگه فقط به میل خودم بود، می‌خواستم چهار ساعت دیگه هم بشینم و روی گزارشم کار کنم. من آدم خیلی پرتلاشی نیستم، همیشه هم وقتی ازش حرف می‌زنم، انگار دارم می‌گم که آدم باهوشی هستم که اصلا منظورم این نیست، هرچند آدم باهوشی هم هستم نسبت به میانگین جامعه. ولی واقعا توی ذهن خودم، فرد کوشایی نیستم و خدا می‌دونه چقدر در طول زندگی از خودم بدم می‌اومده به‌خاطر این. پایدار و مداوم. نتیجه‌ی این نفرت هم این بوده که الان در سطح خوب و آبرومندی پرتلاشم. ولی گاهی اوقات پیش میاد که یهویی خیلی خیلی پرتلاش می‌شم و منم نوکیسه، تا آخرش رو می‌رم، حتی اگه اون تلاش لازم نباشه. فکر می‌کنم گاهی اوقات می‌شه از نگاه یک فرد نزدیک بهم دید که توی کارم غرق شدم و فکرهام از یک جا شروع و به همون‌جا ختم می‌شه. این‌طوری نیست که نتونم خودم رو کنترل کنم، فقط این‌قدر شیفته‌ی این تصویر افراد غرق در کارم که دیگه منطقی فکر نمی‌کنم.

خیلی زیاد راجع به پروژه‌ام ذوق‌زده‌ام. یعنی داره تموم می‌شه ها، ولی وسط نوشتن ریپورتش هم ذوق دارم که این کار من بوده. این قسمت بی‌نهایت کوچک از علم امروز کار من بوده. دوست دارم به هر جنبه‌اش فکر کنم و گزارشم منطقی باشه، و ارائه‌ام مردم رو به شوق بیاره راجع به این قسمت بی‌نهایت کوچک از علم. ببین تو رو خدا، من می‌خواستم خیر سرم بهش فکر نکنم.

به همین چیزها فکر می‌کردم و به صرفه‌جویی کردن و پیش بردن زندگی‌م و بعدش یهو فکر کردم که اوکی، نصفه‌شبه، سارا تو آدم نصفه‌شب منطقی فکر کردن نیستی، پاشو به چیزهای مزخرف فکر کن. از زندگی لذت ببر، ببین واقعا داری چه غلطی می‌کنی. فکر کن آدم باید چی باشه که وقتی بهره‌وریش بالاست، نگران خودش بشه :)) به‌خاطر همین هم تصمیم گرفتم از چیزهای کوچکی که این‌جا اتفاق افتاده، بنویسم.

یک دوست جدید پیدا کردم که در واقع یکی از همکلاسی‌‌هامه، ولی من تا مدت زیادی ازش خوشم نمیاد، ولی این مدت که باهاش یک آزمایشگاه بودم، عاشقش شدم. همین‌طوری به تک‌تک حرکاتش نگاه می‌کنم و کیف می‌کنم. شبیه مریمه. اصلا کوشا نیست، ولی این‌قدر کوشا نیست که در واقع بهره‌وریش اون وقت‌هایی که کوشا هست، خیلی بالاست. من واقعا زندگی‌نامه‌نویس خوبی می‌شدم؛ یک نفر برام جالب بشه، قشنگ تا دستشویی رفتنش هم بهش توجه می‌کنم.

یکی از دوست‌های این‌جام که یک پسر ایرانی مذهبیه، از یکی از دوست‌های دیگه‌ام که یک دختر کلمبیاییه که هفته‌ی پیش جلوی این پسر مست کرده، دعوت به دیت کرده. شب قبلش ما راجع به چی حرف زده باشیم، خوبه؟ توی ایران یک دسته از پسرهای مذهبی هر کاری خواستند با دخترهای دیگه می‌کنند و آخر دنبال با یک دختر کاری نکرده ازدواج می‌کنند. ولی خلاصه، من خوشحالم. مردم رو به هر زحمتی شده با هم جفت‌و‌جور می‌کنم و دیگه کاری به بقیه‌اش ندارم. یک چیزی بود توی یوتیوب حتی راجع به MBTI و برخورد افراد با کراش‌هاشون و INFJ به کراشش کمک می‌کرد به کراشش برسه. همین، دقیقا همین.

امشب یک پیرهن سبز روشن خریدم در راستای استفاده از بهار. قراره ساعت ده خورشید غروب کنه و واقعا شبیه یک رویا به نظر می‌رسه. عصرها میام خونه و با عشق نون و پنیر و گوجه می‌خورم و Friends می‌بینیم با هم. 

گاهی اوقات از فکر خاطره‌هایی که به ذهنم میان، خیلی عصبانی می‌شم و نمی‌دونم باهاش چه کار کنم. گره‌های زیادی از زندگی‌م باز شدند، دوست دارم ببینم یک روز این گره‌های غیرممکن هم باز می‌شه یا نه.

اینم جزئیات بی‌اهمیت راجع به روزهای نزدیک بهار.

می‌دونی، به گذشته که فکر می‌کنم، دیگه شبیه یک زندگی دیگه به نظر نمی‌رسه. دیگه از پشت شیشه نمی‌بینمش، برای خودمه. داشتم فکر می‌کردم به اون موقع که سوم راهنمایی بودم و کلی التماس کرده بودم که برام "من پیش از تو" بگیرند و یادمه که سی تومن بود و یادمه که گرون بود و یادمه که بعد از خوندنش تا مدت‌ها اعصابم خرد بود که انرژی‌م رو سر همچین چیزی هدر دادم. بعد از دیدن فیلمش دیشب داشتم به این فکر می‌کردم و بعد یهو دیدم چقدر خاطره‌ی خودمه. چقدر چیزهایی که این‌جا دارم و چیزهایی که ایران دارم، به هم گره می‌خورند. با رسول راجع به چیزهای مزخرف مشترک بین ایران و ترکیه حرف می‌زنم، با وشنوی راجع به کلمات مشترک هندی و فارسی و خوشم میاد که جفتمون واژه‌ی "زندگی" رو داریم. 

سپید حامله است و این از اون چیزهاییه که از ته دلم خوشحالم می‌کنه. نه چون ما می‌خواستیم که بچه داشته باشند، چون خودش مدت‌ها تلاش کرد براش. هر بار بهش فکر می‌کنم، قلبم دقیقا چند درجه روشن می‌شه. بهش می‌گفتم که برای Easter شاید تنهایی برم برلین، و امروز از یک جا توی برلین براش جواب اومد. انگار که یک جا نشسته باشم و گذر زندگی رو ببینم و قاطی تمام احساسات دیگه، یکم مبهوت باشم.

می‌تونم از فاصله به خودم نگاه کنم و ببینم چطور همه‌ی این روزها تک‌تک روی ذهنم خط میندازند و یک طرح از توشون درمیاد. من کاملا مطمئنم دارم به صورت کلی راه درستی می‌رم. مطمئن نیستم چه طرحی از توش درمیاد. کاش قشنگ باشه.