Fairytale

چقدر شجاعت تو خیابون ها موج میزنه :)

خیلی‌وقته دیگه شال و روسری نمی‌پوشم. فقط از وقتی ماشین‌ها رو جریمه می‌کنن، موقع اسنپ سوارشدن یه شال می‌ندازم دور گردنم یا می‌ذارم تو کیفم که اگه راننده خواست بپوشم (فقط یک بار پیش اومد، که طرف هم خیلی‌ محترمانه و با کلی معذرت‌خواهی ازم خواست). راستش از این به بعد می‌خوام پشت فرمون هم بپوشم، چون در حال حاضر ماشینم به خاطر همین مسئله‌ی حجاب توقیفه! 
نمی‌دونم وقتی این اهرم‌های فشار رو دارن چی کار می‌تونیم کنیم. دوست ندارم یه راننده‌ای تو این وضعیت اقتصادی به خاطر من جریمه بشه. خودمم این روزا که ماشینم توقیف شده خیلی داره بهم سخت می‌گذره. 
وضعیت عجیبیه، ولی به هر حال جز این موردا حاضر نیستم شال بپوشم. خوشبختانه از بعد ماجرای مهسا امینی از مردم عادی کسی بهم تذکر نداده و تیکه ننداخته. کلن خیلی عادی شده دیدن دخترا بدون شال و روسری، با بولیز و شلوار. کسی هم با تعجب نگاه نمی‌کنه. این خوبه، ولی نمی‌دونم قراره چطور بشه.

+راستی، خوش اومدی. ؛؛) ۳>

من در مورد این خیلی فکر کردم که اگه راننده ازم خواست شال بپوشم چی کار کنم. 

در مورد درخواستش بهش کاملن حق می‌دم. خودم این مدت دوبار جریمه شدم، الانم که وضعیت ماشینم اینه. نمی‌تونم توی این شرایط اقتصادی از یه راننده‌ی اسنپ انتظار داشته باشم بابت جریمه یا توقیف ماشینش نگران نباشه و ازم نخواد شالمو بپوشم و حاضر باشه به خاطر من هزینه بده.

فعلن که در نظرشون می‌گیرم. شاید اگه تکرار شده بود انقدر ناراحتم می‌کرد که تصمیم بگیرم پیاده شم، اما فقط یه مورد بوده و دیگه کسی چیزی نگفته.

یه مسئله‌ی دیگه هم برای من ایجاد کینه و دشمنی بین مردمه! اینا با همین مدل کارهاشون بینمون فاصله می‌ندازن. به اینم فکر می‌کنم ما که کار چندانی از دستمون برنمیاد، حداقل پشت همو خالی نکنیم. 

سارا وضعیت اقتصادی مردم‌ واقعن افتضاحه! این مدت اخیر چیزهای ناراحت‌کننده‌ای دیده‌م و شنیده‌م. وقتی قضیه داره به نون شب کشیده می‌شه نمی‌تونم موقعیت راننده رو در نظر نگیرم. 

البته اگه مسئله‌ی راننده اعتقادی باشه حتمن پیاده می‌شم، اما تو همین تجربه‌ی خودم طرف کلی معذرت‌خواهی کرد و گفت فقط نگران جریمه‌ست و این صحبتا.

پست بعدیت رو خوندم. منم هر وقت زن‌هایی رو می‌بینم که شال و روسری سرشونه در حالی‌که شرایط و محیط طوریه که می‌تونن نپوشن نسبت بهشون احساس خشم دارم، اما دارم سعی می‌کنم فورن قضاوت‌شون نکنم چون این‌جا سر “تونستن” جای بحث هست. 

نمی‌دونم چقدر در جریانی؛ این مدت کتاب‌فروشی‌ها، کافی‌شاپ‌ها و… زیادی رو بستن. یه سری‌شون دوباره برگشتن، اما با محدودیت و حالا تذکر حجاب می‌دن (که شخصن دیگه نمی‌رم) و یه سری همچنان بسته‌ن. احتمالن می‌تونن هزینه‌ش رو بدن، اما برنگردن و به زن‌ها تذکر حجاب ندن و کلن یه جوری رفتار نکنن که انگار نه انگار. شاید هم پارتی ندارن یا هر چی. شرایط متفاوته و ما خیلی‌چیزا رو نمی‌دونیم. 

شخصن توی انتظارات و ادعاهام خیلی برام مهمه ریاکار نباشم. قبل از قضاوت و انتظار و شعار یه نگاهی بندازم ببینم خودم با توجه به شرایطم چقدر حاضرم هزینه بدم و چی از شرایط طرف مقابل می‌دونم.

توی ذهن من بین کافی‌شاپ و کتاب‌فروشی با اسنپ تفاوت زیادی هست؛ هم تو نحوه‌ی مواجهه‌م با آدم‌هایی که این‌جا دارن هزینه می‌دن و اثری که نحوه‌ی مواجهه‌م داره، هم تو کمیت و کیفیت استفاده‌م از خدمات‌شون.

می‌دونم احتمالن منظورت این نیست، اما وقتی می‌گی وحدت یه چیزی شبیه وحدت برای رسیدن به هدف خاصی به ذهن آدم میاد، در حالی‌که من فقط نمی‌خوام بیخودی احساس خشم و نفرت به وجود بیارم! به نظرم تو این مورد با نشون دادن درکم نسبت به طرف مقابل خیلی “موثرتر”م تا احتمالن با کمی درگیری از ماشین پیاده شم در حالی‌که می‌دونم فرد مقابل از نظر عقیدتی طرف اونا نیست و یه جورایی قربانی این شرایطه. 

واضحه این رویکرد رو تو این موردِ به‌خصوص برای خودم درست می‌دونم و این‌طوری نیست که بگم همه‌ی زن‌ها باید تو این شرایط این‌ مدلی رفتار کنن و پیاده نشن. آدمی که خیلی بیشتر هزینه داده و هنوزم می‌تونه بده، طبیعتن می‌تونه بدون احساس ریاکار بودن و متناقض‌ رفتار کردن از ماشین پیاده شه.

منم یه ایده‌آل ذهنی برای رفتار توی این شرایط دارم و تو مسیر رسیدن بهش یه سری مانع هست. بعضیاش شخصیه و دست خودم؛ مثل همین شجاع بودن. اون اوایل بدون شال و با بولیز و شلوار بیرون‌رفتن اصلن برام راحت نبود و خیلی استرس داشتم، اما انقدر انجامش دادم تا عادی شد. ولی یه چیزایی هم بین من و ایده‌آلم فاصله می‌ندازه که دستِ من نیست. 

نه مسلمن تسلیم شرایط شدن تاثیری نداره، ولی به قول خودت هر کسی راه خودشو برای جنگیدن داره که تحت‌تاثیر امکانات و توانمندی‌هاش تعریف می‌شه. 
هر کسی که مسئله براش تموم نشده و کاری‌کردن، هر چند کوچیک، براش دغدغه‌ست، به نظر من تسلیم نشده. وقتی آدم‌ها و شرایط انقدر متفاوتند، این واقع‌بینانه‌ترین انتظاریه که می‌شه داشت.

در این مورد که خیلی از مردم احساس مسئولیت نمی‌کنن، باهات موافقم. دارم می‌بینم متاسفانه. اگه متوجه بشم کسی واقعن عین خیالش نیست، ذره‌ای احساس مسئولیت نمی‌کنه و کلن رها و فراموش کرده، تکلیفم باهاش مشخصه، اما این چیزیه که خیلی وقتا تو برخورد مشخص می‌شه. 
مثلن همین مورد راننده اسنپ، مسئولیت هست اما مسئولیتِ بی‌هزینه‌ای که خودت هم بهش اشاره کردی نیست. راستش برای کسی که شغلش اینه حتا کم‌هزینه هم نیست. 
مسئله‌ی پول و معاش مردم اهرم فشاریه که همیشه دولت‌ها و حکومت‌ها داشته‌ن و نحوه‌ی مواجهه باهاش برای شخص خودم هنوز گنگه. 

درک‌کردن رو بستگی داره نسبت به چه کسایی، چه رفتارهایی و چه موقعیت‌هایی در نظر داشته باشیم. 
این حرفت که به بهانه‌ی درک‌کردن ترس گسترش پیدا می‌کنه هم جای بحث داره و همون‌طوری که گفتم به خیلی چیزا وابسته‌ست. متوجه‌ام چطور می‌تونه باعث گسترش ترس بشه، اما نه لزومن.
یه ذره سخت و پیچیده می‌شه، اما الان که از لزوم سرعت عمل کم شده و هیجانات اولیه‌مون کمی آروم گرفته، به نظرم می‌تونیم موقعیت‌محورتر و با بررسی بیشتر جوانب تصمیم بگیریم و عمل کنیم.

نگرانی‌ت رو می‌فهمم و باهات درش شریکم. خیلی‌وقتا دارم با دلیل و نشونه خودمو به سختی قانع می‌کنم که چیزای زیادی تغییر کرده و اوضاع هیچ‌وقت مثل قبل از این اتفاقا نمی‌شه. 
می‌دونم اون‌چیزی که انتظار داشتیم و داریم نشده، اما یه چیزی شروع شده که به نظرم هنوز ادامه داره. 

ببین، شخص‌محور و موقعیت‌محور نگاه نکردن بعضی‌جاها لازمه، اما همون‌طوری که گفتم الان از لزوم سرعت عمل کم شده و تو یه سری موارد خاص شخصن می‌تونم یه دستورالعمل سفت و سخت نداشته باشم و بسنجم که چی بهتره.