بدبختی اینه که انگار هیچوقت به ذهن هیچکس نرسیده که بشینه راجب منطق آموزش و پرورش بحث کنه.
بعضی از معلمامون فکر می کنن که خیلی ظالمانه اس که ما به خاطر نمره هامون ناراحت بشیم و در نتیجه همه رو بیست می کنن.و بعضی از معلمامون فک می کنن که بین کسی که 20 شده و کسی که 19/75 شده باید بالاخره یه تفاوتی باشه در نتیجه محض رضای خدا یه بیست و پنج صدمم به کسی اضافه نمی کنن.
در این شرایط بدشانسی به این شکل تعریف میشه که امتحان گروه اول رو بیست بشی و در نهایت همه هم همراه با تو بیست می گیرن و امتحان گروه دومو کم بشی و خب در اون صورت باید فاتحه ی معدلتو بخونی.(که البته اینجا منظور خودم نیستم، من جزو دسته ی خوش شانسم بودم)
در طول این هفته عجایب زندگی دبیرستانی رو به چشم دیدم.یلدا به خاطر 0.25 که خودش خود به خود توی کامپیوتر درست میشه نیم ساعت تمام گریه کرد و من واقعا خیلی از خودم خویشتنداری به خرج دادم که چپ چپ نگاهش نکردم.و خب هر روز اینو می دیدم که بچه ها سر نیم نمره یه جوری التماس می کردن که انگار هدف ، نجات زندگی پدر و مادرشون بود و در این جا شایسته اس که من از التماس کردن فرزانه یاد کنم که :
- خانم ببخشید ، ما گزارشکارامون کامل نیس ، اگه دوباره بیاریم بهمون نمره اضافه نمی کنین؟
- نه
-مرسی
و خب این در حالی بود که من کل روز بهش التماس کرده بودم که نهایت تلاششو بکنه.
و خب می دونی ، مبنای وارستگی کلا بر اساس خودتنظیمی مثبته.ینی تو حتی اگه یه ذره از بقیه وارسته تر باشی به تدریج با دیدن این که ملت با وجود این که نمرشون 19/5 شده خیلی غمرده به دیوار زل زدن ، حتی وارسته ترم میشی.
