جمعه ۲۵ خرداد ۹۷
احتمالا تو کل ایران خانواده ی ما تنها خانواده ایه که داره واسه اون بازیکن مراکشی غصه می خوره و ابدا به پیروزی توجه نداره. چون هیچکسم نگه ولی به هر حال می دونیم پیروز نبودیم که.
پ.ن: من بازیا رو نمی بینم چون وقتم می ره و من اونی بودم که با شکست آرژانتین سحری می خوردم و گریه می کردم. ینی می دونم که فقط به خاطر شرایط خانوادگی شیفته ی فوتبال نشدم. شاید اگه یه روز مقاومت روحی پیدا کردم پیگیرش بشم. ولی به هر حال با این که زیر زمین بودم وقتی گل شد زمین زیر پام لرزید :))
