پنجشنبه ۱۶ دی ۹۵
داشتم فکر می کردم که اگه کدوم سلبریتی بمیره ، ناراحت می شم در حدی که بخوام گریه کنم و مثلا تا مدت های مدید با به یاد آوردنش غمگین بشم.
کلی فک کردم و آخرشم این لیست برام جور شد : اگه جوزف گوردن لویت (و باور کنید که هربار ما میخوایم ازش نام ببریم دقیقا همینو می گیم، نه حتی ذره ای خلاصه تر) بمیره من واقعا افسوس می خورم ولی احتمالا گریه نمی کنم ... فقط شاید به خاطر گذر عمرم اشک تو چشمام جمع بشه... اگه بازیگرای فرندز بمیرن ، من صد در صد گریه می کنم ولی اونم اصولا به خاطر گذر عمره.
بعد به سیا رسیدم.و فک کردم که اگه این بشر بمیره (خدا نکنه) و من اندازه ی امروزم دوستش داشته باشم می شینم کل روز گریه می کنم ... می دونی ، عمق وابستگی من به این بشر واقعا غیر قابل درکه و من به هیچ وجه اغراق نمی کنم.ولی خب ، این جمله ی بالایی که پررنگش کردم خیلی چیز مهمیه.
منظورم اینه که من واقعا یه مدت طولانی عاشق یه چیز نمی مونم.هیچ وقت یه چیز برام یه مدت طولانی اسطوره نمی مونه.و این درسته که چیز خوبیه ولی غم انگیز و نا دوست داشتنیه.
قبلا عاشق آلبوم 1989 تیلور ، هری پاتر و آنی شرلی بودم ، بعدش ایمجین دراگونز و نایت ساید و الان بازی تاج و تخت و سیا و بعدشم خدا می دونه.
و خب آره ، هری پاتر و نایت ساید و همه ی چیزایی که برام شاهکار و موجب اشک ذوق بودند تو قلبم می مونن و توی لیست مقدساتمم ولی در عین حال مرده ان.با اطمینان میگم که اگه جی کی رولینگ بمیره کوچکترین احساسی (جز یکم تعجب ) به من دست نمیده.من خیلی وقته که دیگه آهنگای ایمجین دراگونزو گوش نمیدم.و آهنگای تیلور.و فک نکنم که هیچوقت دوباره نایت ساید ـو بخونم هر چند که مقدسترین کتاب زندگیمه.یه روزم می رسه که من به سیا احساس خاصی نخواهم داشت و اگه بمیره (خدا نکنه بازم) فقط به خاطر گذر عمر گریه خواهم کرد.
اینا همش نشونه ی بزرگ شدن و پیشرفت سلیقه و فلان و بهمانه ولی خیلی مزخرفه.خیلی.
پی نوشت : اگه دارین تو دلتون می پرسین چرا این دختره انقدر بیکاره و انقدر داره چرت و پرت می گه باید بگم که امتحان ریاضی دارم و شاید تا حالا با این همه بوق و کرنا کردنای من نفهمیده باشین ولی من میون این همه اسکول خدای ریاضی محسوب میشم.
